Στην αυλή του παραδείσου

Κάθε τόσο μου τη βαράει και ασχολούμαι με θέματα για τα οποία δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Αυτό θα κάνω και τώρα: Το θέμα είναι το ποδόσφαιρο και το αντικείμενο του πόθου, ο Ντέμης.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν έχω ιδέα τι μπάλα έπαιζε, καθότι δεν παρακολουθώ greek ποδόσφαιρο. Τον έμαθα μετά που ανέλαβε την ΑΕΚ. Το χάρηκα, γιατί και επικοινωνιακά να το έβλεπες, ήταν μια φρέσκια μούρη μέσα σε πράσινες και κόκκινες sagradas familias. Τον είδα λίγο σαν Don Quijote, που αποφάσιζε να είναι διαφορετικός (η Βανδή δεν μου έκανε για Dulcinea, αλλά ας το αφήσουμε αυτό).
Στην πορεία όμως άρχισε να με ενοχλεί. Κυλούσε σιγά σιγά στα γνωστά μονοπάτια της γκρίνιας, της μιζέριας, της κόντρας με τους οργανωμένους και το κατεστημένο της ομάδας του και της καταγγελίας. Μέχρι που σηκώθηκε και έφυγε. Και τώρα διαβάζω ότι θα πάει για ευρωβουλευτής. Προφανώς θα κάνει παρέα στον Μανώλη Μαυρομάτη. Προτείνω να κατέβει και ο Τάκης Γκώνιας, που είναι φίνο παιδί και κάνει και ωραία σχόλια. Θα αποκτήσει ενδιαφέρον η Ευρωβουλή.
Για να σοβαρευτούμε μιας και δεν το κατέχουμε το θέμα: Καλύτερα να μην έφευγε, αλλά η αλήθεια είναι σκληρή. Ένας Ντέμης δεν φέρνει την Ανοιξη. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά εδώ δεν υπάρχει καν Ανοιξη για να την φέρει κάποιος. Οι ομάδες περιμένουν από το κράτος να σβήσει τα χρέη τους. Δηλαδή από τα λεφτουδάκια μου. Μετά φωνάζουν το Κράτος να τους φτιάξει γήπεδο. Δηλαδή πάλι από τα λεφτουδάκια μου. Έχουμε εφημερίδες που πουλάνε ελάχιστα φύλλα, χρηματοδοτούνται ένας θεός ξέρει από πού και υπάρχουν για να φανατίζουν τον κόσμο (ας είναι καλά και ορισμένοι δημοσιογράφοι). Βλέπετε εσείς Ανοιξη;
Μετά, έχεις φιλάθλους (τους ακούω στη δουλειά) που δεν κοιτάνε ΠΟΤΕ την ομάδα τους, αλλά νοιάζονται για το αν θα χάσει ο αντίπαλος. Σου λέει, η δικιά μου ας πάει και στο διάολο, αρκεί ο άλλος να μην προχωρήσει στο Champions. Καλό ε; Υπάρχει κάπου η Ανοιξη με τέτοια μυαλά και δεν την πήρα χαμπάρι εγώ; Και πόσα ακόμα δεν θα μπορούσα να πω.
Με τέτοια μυαλά, Ντέμη μου, καλύτερα στην Ευρωβουλή. Tώρα που το Δεσποινάκι κλείνει τον κύκλο του (κοινώς, περνάει στα αζήτητα) το Στρασβούργο είναι μια κάποια λύσις.
Στην περίπτωση του Don Quijote de la Mancha υπήρχαν τουλάχιστον ανεμόμυλοι. Αλλο αν εκείνος τους έβλεπε για γίγαντες. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε ανεμόμυλοι ούτε γίγαντες. Μόνο περαστικοί. Και λαμόγια.
Πάλι καλά που οι Έλληνες παίκτες το είδαν έγκαιρα και κάνουν καριέρα στο εξωτερικό.

ΥΓ1 Οι κατέχοντες το θέμα, παρακαλούνται να καταθέσουν τη γνώμη τους, ώστε να μαθαίνουμε και εμείς οι μη κατέχοντες. Κόσμια και πολιτισμένα. Μην μου το κάνετε ελληνικό γήπεδο.
ΥΓ2 Το χειρότερο θέαμα όλων ήταν εκείνος ο «επαγγελματίας» που έσπευσε να εγκαταλείψει το πλοίο. Όπως κάνουν τα ποντίκια.