Πού είχαμε μείνει;

Ευχαριστώ όλα τα παιδάκια για τα μηνύματα. Γυρίσαμε από τη Νάξο. Τη βασίλισσα της πατάτας (δεν με αφορά) και της τομάτας (με αφορά). Τις τομάτες τις τσάκισα. Αλλά και η Νάξος με τις αποστάσεις της με τσάκισε. Πάλι καλά που δεν έχω νεύρα με το οδήγημα. Μέναμε και στο βόρειο κομμάτι, οπότε γράφαμε κάθε μέρα χιλιόμετρα. Ωραία, όμως, εκεί που μέναμε. Απόλυτη ησυχία... Τέτοια χαλάρωση που τις τελευταίες μέρες βαριόμουν να ανοίξω το στόμα μου. Ούτε μεταξύ μας δεν μιλούσαμε. Το μέρος το είχε μια κυρία, πολύ ντάνα. Τύπου «σαν εδώ δεν θα βρείτε ούτε στα Πουκέ». Εντάξει, χαλάμε χατήρι, μανίτσα μου; Σάμπως πήγαμε και ποτέ στα Πουκέ; Όλο στο Αιγαίο αλητεύουμε και μετά πάμε και καμιά Αργεντινή για να το παίξουμε πολιτισμένοι.
Πού είχαμε μείνει; Νάξος λοιπόν. Ωραία η ενδοχώρα. Τα χωριά εκεί ψηλά, τον Απέρανθο και το Φιλώτι, πολύ τα αγάπησα. Στον Απέρανθο σκεφτόμουν τον Γλέζο και χαμογελούσα. Μου άρεσαν και οι Εγγαρές. Κάμπος και στο βάθος το χωριό. Βιβλικό τοπίο. Και μια ταβέρνα σκάνδαλο: μόνο το τραπεζομάντηλο δεν φάγαμε. Για αυτό και το βγάλαμε φωτογραφία.

Παραλίες, ΟΚ, δεν έκοψα και τις φλέβες μου. Τα νερά όμως MAΓEIA. Αυτό μετρά για μένα. Δεν με λένε τυχαία «πλιτς».

Λάτρεψα την γριά-αυτοκράτειρα σε μια γωνιά της Πλάκας. Καμιά 30αριά ομπρέλες και ξαπλώστρες, η καλοκαιρινή της επιχείρηση. Και το μάτι ραντάρ. Με το που πλησίαζες σε έπιανε το σκάνερ. Ερχόταν, σου ξεσκόνιζε την ξαπλώστρα και σου πέταγε την απόδειξη για τα 9 έουρος. Και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Και εκεί κατά το απογευματάκι έβγαζε την πουκαμίσα και έμενε με το μαγιό. Miss Νaxos κάποτε. Δεν λέω χρονολογία, θα με πείτε κακό και δεν το θέλω.

Μετά έσκαγε μύτη η Κινέζα για μασάζ. Μια μέρα τσίμπησε μια Αγγλίδα από πίσω μου (προφανώς την είχαν πιάσει τα κουβαρνταλίκια, γιατί Αγγλίδα να ξοδέψει λεφτά, σπάνιο). Την βάζει κάτω η επιστήμων από την Κίνα και την πέθανε στο μασαζόξυλο. Αδύνατον να διαβάσω το βιβλίο μου με τη φασαρία της. Η σφαλιάρα πάνω στη λευκή σάρκα πήγαινε σύννεφο. Και η πλάτη μωβ από το ξύλο. Και στο τέλος η Αγγλίδα στην απόλυτη νιρβάνα...

Χώρα Νάξου, όμορφη. Το εσωτερικό με το κάστρο ειδικά. Το μπροστινό κομμάτι, λίγο πασαρέλα και νυφοπάζαρο, που λίγο θύμιζε Κυκλάδες. Έτσι κι αλλιώς, η πασαρέλα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου.

Ο κόσμος, ανάμεικτος. Λογικό βέβαια, λόγω μεγέθους. Καλό και κακό μαζί, ειδικά αν τα παιδάκια δεν είναι το φόρτε σου. Μιλάμε για τα εγχώρια παιδάκια φυσικά, όπου η φασαρία είναι ενσωματωμένη στο DNA.

Οι ντόπιοι έχουν ένα βλέμμα κάπως. Καλοί όμως. Με το οδήγημα, ένσταση, αλλά εντάξει. Δεν πήγα εγώ ο ξυνός ο Αθηναίος δέκα μέρες να τους μάθω να οδηγούν. Αν μου αρέσει. Αν δεν μου αρέσει, υπάρχει και η Κηφισίας.

Το προξενιό; Κάτι κινήθηκε, αλλά έχω τη φρικτή υποψία ότι και οι λιβελλούλες πιο γρήγορα τα βρίσκουν μεταξύ τους. Ας τα βρούνε στη Νέα Υόρκη. Κάναμε βέβαια πλάνα και για του χρόνου, αλλά παιδιά σας παρακαλώ, βρείτε κανά μικρό νησί, πιάστηκε ο κώλος μου στο τιμόνι.

Κορυφαίες στιγμές: Η Ρομίλντα να μπαίνει στο λιμάνι της Νάξου. Κατερίνα μου, σε θυμήθηκα. Και η φθινοπωρινή μυρωδιά βροχής στο πλοίο της επιστροφής. Νόμιζες ότι μαζί με τις διακοπές, τελείωσε και το καλοκαίρι. Νόμιζες...

Δείτε και καμιά φωτό εδώ αν θέτε. Στιγμές κυρίως. Θα ακολουθήσουν κι άλλες.

Είναι όλα τα παιδάκια καλά;