Κροκοδειλάκι

Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, όταν ένας πρωθυπουργός φάει «μαύρο» πάει σπίτι του. Αν έχει καλά κονέ, μπορεί να κάνει σταδιοδρομία σε κανέναν διεθνή οργανισμό ή να ξεφωνεί λόγους σε φοιτητές. Στη Γαλλία, συνήθως επιστρέφουν στα δημαρχιακά τους καθήκοντα για να συμπληρώσουν ένσημα.
Εδώ στην παράγκα ξεχωρίζουμε και σε αυτό. Αν εξαιρέσεις τον πρώην καταλληλότερο-ανιψιό-«εθνάρχη» που απλά συνέχισε να βαριέται όπως πριν, οι υπόλοιποι σχεδόν μας κρατάνε μούτρα που τους στείλαμε σπίτι τους, παριστάνουν τους τιμητές των πάντων, τύπου i told you so, αναζητώντας την ευκαιρία να βγουν στο προσκήνιο.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο λεγόμενος ΓΑΠ, είχε και τη γιορτή του το πουλάκι μου. Ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι τόσο ο ίδιος που νομίζει όσα νομίζει ή του φουσκώνουν τα μυαλά οι κηπουροί του. Εκείνη η απίθανη παρέα που έχει αναλάβει να ρίχνει λίπασμα στις τριανταφυλλιές της mother Μάργκαρετ.
Δεν τους αδικώ. Ξέρουν άλλωστε ότι έχουν να κάνουν με έναν λαό που έχει μνήμη χρυσόψαρου. Ο χθεσινός προδότης είναι ο αυριανός σωτήρας. Και αντίστροφα.
Μόνο κάτι μυστήριοι σαν εμένα δεν ξεχνούν τα έργα και τις ημέρες του εν λόγω. Από πού να στο πιάσω; Θέλεις από τα μέσα του 2009, όταν κέρδισε τις ευρωεκλογές εκείνης της χρονιάς; Τότε είδε και αυτός τη μεγάλη ευκαιρία. Άρχισε λοιπόν να περιοδεύει σε όλη την παράγκα και να υπόσχεται στους πάντες καλύτερες μέρες. Φράγκα με το φτυάρι και ας γινόταν του κουτρούλη ο γάμος με το crisis. Στον ΟΤΕ, για παράδειγμα, υποσχέθηκε κρατικοποίηση. Στον ΟΛΠ τα ίδια. Όπως καλή ώρα οι Στρατούληδες και οι Σκουρλέτηδες που θα κάνουν κρατικές τις τράπεζες για να μοιράζουν τα λεφτά της Μοnopoly.
Τόση ήταν η πρεμούρα του λεγόμενου ΓΑΠ να πάρει και την τελευταία ψήφο για την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Που αν με ρωτήσεις, δεν υπήρχε καν λόγος, δεδομένου ότι είχαν βγει και οι γριές από τα μνήματα για να μαυρίσουν τον Κωστάκη, που τα είχε κάνει σαν τα ξινά μούτρα του. Μόνο εκείνος ο γραφικός Αντώναρος είναι περήφανος για το γαλάζιο έπος.
Έδωσε λοιπόν ο θεός να βγει ο λεγόμενος ΓΑΠ πρωθυπουργός να του περάσει. Να νιώσει περήφανη και η mother Μάργκαρετ. Και μόλις βγήκε, «ανακάλυψε» ότι το πλοίο είχε πέσει στα βράχια και δεν υπήρχε φράγκο ούτε για να φουσκώσει το λάστιχο στο ποδήλατο.
Ιδέα δεν είχε για το χάλι, διότι σου λέει εμείς ζούσαμε εκεί που ζει ο Κουτρούμπας του Περισσού: μεταξύ στρατόσφαιρας και Σείριου. Ως γνωστόν, έλλειμμα δεν υπάρχει στη στρατόσφαιρα. Ούτε  χρέος. Με το που προσγειώθηκε να ορκιστεί πρωθυπουργός τα βρήκε όλα μπροστά του.
Είναι αυτό που λέει το ανέκδοτο, αχ το καημένο το κροκοδειλάκι...
Και μετά τι έκανε; Άρχισε να περιφέρεται και να λέει κάτι κλασικές ελληνικές σαχλαμάρες -ως άλλος Πάνος (εντελώς) Καμμένος- για το πώς όλοι είναι σχεδόν υποχρεωμένοι να μας δώσουν τα φράγκα που δεν μπορούμε να δανειστούμε, διότι αλλιώς θα γίνουμε Κούγκι. Είχε πει βέβαια και για το Ευρω-ομόλογο που όντως θα έσωζε τα πράγματα, αλλά αυτό ήταν απλά wishful thinking. Κάτι σαν το world peace, που λένε οι υποψήφιες στα καλλιστεία.
Και πού καταλήξαμε; Στο Καστελόριζο που απογείωσε (sic) την καριέρα (sic) της Βάνας Μπάρμπα. Aπό εκεί μάθαμε ότι μας ρημαδο-έδωσαν μερικές εκατοντάδες δισ. ευρώ. Όχι βέβαια για τα ωραία μάτια της Λούκας Κατσέλη, αλλά γιατί σου λέει, έχετε ένα σκασμό χρέη να ξεπληρώσετε.
Άκου τώρα να δεις κάτι πράγματα: μας δάνεισαν και ήθελαν οι άθλιοι να τα πάρουν και πίσω! Μα είναι δυνατόν να δανείζεις τον περιούσιο λαό και να τα θες και πίσω;
Άκου τώρα να δεις και κάτι άλλα πράγματα: πείστηκαν οι άνθρωποι από τον λεγόμενο ΓΑΠ ότι θα γίνουν μεταρρυθμίσεις. Σε μια χώρα που για να δουλέψει μισή ώρα παραπάνω δημόσια υπηρεσία χρειάζεται «σύσταση επιτροπής» και «διάλογος» 20 χρόνια, το απίθανο παρεάκι του λεγόμενου ΓΑΠ θα έκανε μεταρρυθμίσεις. Σε μια χώρα με κομματικό κράτος, θα έκαναν μεταρρυθμίσεις. Σε μια χώρα που ο Πολύδωρας γίνεται πρόεδρος Βουλής για δύο ώρες και διορίζει την κόρη του, θα γίνουν μεταρρυθμίσεις. Πού να τα πεις αυτά και να μην σπάσουν τα ράμματα από τα γέλια;
Αλλά μην γελάσεις ακόμα, θα σου πω εγώ πότε. Ο λεγόμενος ΓΑΠ είχε έτοιμη την εξήγηση: τον πολέμαγε η Αντιπολίτευση της Πολιτικής Άνοιξης του Σαμαρά και η «συντηρητική Ευρώπη» της κυρά Μέρκελ. Τώρα μπορείς να γελάσεις με την ησυχία σου. Διότι είπαμε: ο λεγόμενος ΓΑΠ και η παρέα του ζούσαν μεταξύ στρατόσφαιρας και Σείριου και δεν ήξεραν ότι στην Ελλάδα 40 χρόνια η εκάστοτε αντιπολίτευση πολεμά λυσσαλέα την εκάστοτε κυβέρνηση. Ούτε είχαν ακούσει ότι στην ΕΕ κάνουν κουμάντο οι Γερμανοί.
Είναι αυτό που λέει το ανέκδοτο, αχ το καημένο το κροκοδειλάκι...
Μην στα πολυλογώ, έκατσε λοιπόν αυτό το απίθανο παρεάκι και επί μία διετία παρακολουθούσε την παράγκα να γίνεται ακόμα πιο παράγκα. Και ΕΝΑΣ άνθρωπος δεν βρέθηκε να αναρωτηθεί, μήπως βρε μανίτσες μου, όλο αυτό δεν πάει κάπου; Τίποτα. Σου λέει, στο τέλος θα κερδίσουν οι καλοί. Όπως στο Χόλιγουντ.
Αλλά επειδή τράβαγε το έργο, η ύφεση είχε φτάσει 50% και η ανεργία 400%, σου λέει: δεν τραβάω μια ιδέα για δημοψήφισμα; Μην βάλεις ακόμα τα γέλια. Είναι σαν να έχεις πεθάνει στην πείνα, να κόβεις λωρίδες το χαλάκι του μπάνιου για να το βάλεις στο γκριλ και να σου λέει: να ψηφίσεις αν θέλεις να συνεχίσεις να πεινάς ή όχι. Μην γελάσεις ακόμα. Τα ίδια λέει τώρα και ο Τσίπρας: δημοψήφισμα, αλλά με ευρώ. Τώρα μπορείς να γελάσεις με την ησυχία σου.
Είναι αυτό που λέει το ανέκδοτο, αχ το καημένο το κροκοδειλάκι...
Μην στα πολυλογώ, και αφού άρχισαν να τα παίρνουν στο κρανίο με τον λεγόμενο ΓΑΠ από την Ευρώπη μέχρι τα Νησιά Βανουάτου, σου λέει ο ίδιος φεύγω. Και εκεί πάνω πετάει την καλύτερη ιδέα: θα σας βάλω πρωθυπουργό τον Πετσάλνικο. Σηκώθηκαν οι ιθαγενείς στα Νησιά Βανουάτου και άρχισαν να καταπίνουν τις καλαμιές. Πάλι καλά που βρέθηκε ο κουακέρος Παπαδήμος και σώθηκαν τα προσχήματα.
Και βέβαια ξέρεις την συνέχεια: όλα αυτά τα απίθανα ατομάκια πέριξ του λεγόμενου ΓΑΠ άρχισαν το γνωστό: «τον έριξε ο Βενιζέλος», ο «αλήτης ο Σαμαράς» και άλλα τέτοια. Οι ίδιοι δεν είχαν καμία ευθύνη για το ότι απλώς θέρισαν ό,τι έσπειραν. Και έφτασαν το ΠΑΣΟΚ σε ποσοστά παράταξης ταξιτζήδων σε εκλογές του ΣΑΤΑ.

Για να μην με παρεξηγήσεις: είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα υπερασπιστώ τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τους «Αγανακτισμένους» και την κατά φαντασίαν αριστερά αυτής της παράγκας.
Αλλά όπως λέει και ο λαός μας, για να είναι κάποιοι λύκοι, πρέπει και κάποιοι άλλοι να είναι πρόβατα. Και ζητάω ταπεινά συγγνώμη από τα πρόβατα, διότι είναι άλλο πράγμα να είσαι άκακος και άλλο να είσαι υπερφίαλος ηλίθιος.
Και τώρα τι του έμεινε του λεγόμενου ΓΑΠ; Να κάνει παρέα -ομού μετά των κηπουρών του- στον μπαρμπά Φώτη Κουβέλη.
Ούτε καν χρήσιμος ηλίθιος.