Μισέλ

Κάποτε είχα διαβάσει το εξής: οι Ευρωπαίοι μετανάστες που πήγαν στη Νότιο Αμερική χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που ήθελαν να δουλέψουν, οι οποίοι πήγαν στη Χιλή και σε αυτούς που είχαν μια ροπή στη ρέκλα, οι οποίοι πήγαν στην Argentina. Οι τελευταίοι θα μπορούσαν βέβαια να έχουν έρθει Ελλάδα να αγωνίζονται για το «δημόσιο χαρακτήρα» οτιδήποτε, οπουδήποτε και οποτεδήποτε.
Εμένα αν με ρωτήσεις, μια χαρά λαός είναι οι Χιλιανοί -έχουμε βέβαια τα θέματά μας εμείς οι Argentos με διάφορες «μανούρες» που μας έκαναν κατά καιρούς- αλλά δεν βαριέσαι. Κανείς δεν είναι τέλειος. Αλλωστε, τη μεγαλύτερη «μανούρα» την έκαναν στον εαυτό τους, που άφησαν ατιμώρητο τον χασάπη Πινοτσέτ και τον έφαγαν στα μούτρα ως ισόβιο γερουσιαστή μέχρι να πεθάνει.
Μην στα πολυλογώ, στη Χιλή είχαν εκλογές για νέο πρόεδρο. Η οποία εκλογή εξελίχθηκε σε γυναικεία υπόθεση: από τη μία η τέως πρόεδρος Μισέλ Μπατσελέτ (καμάρωσέ την στη φωτό) και από την άλλη μια κυρία από σαλόνι (ελαφρώς γλωσσού) με το όνομα Έβελιν Ματέι. Η Μπατσελέτ είναι της Κεντροαριστεράς, που λέμε και στην παράγκα μας. Αλλά μιας πιο σοβαρής κεντροαριστεράς όχι σαν την εγχώρια που την αποτελούν παλιάτσοι επιπέδου Τσίπρα, Βενιζέλου, Κουβέλη και Κουτσούμπα.
Η κεντροδεξιά στη Χιλή δυσκολεύτηκε λίγο να βρει υποψήφιο, καθώς έπεσε μια περίεργη κατάρα και όλοι έπεφταν σαν τις μύγες. Τελικά τούς έκατσε η Έβελιν Ματέι, γέννημα-θρέμα της δεξιάς των νοικοκυραίων. Ενδεχομένως πιο hardcore νοικοκυραίων από τον Πολύδωρα και τον Δάνη Τζαμτζή. Για τον Αδωνη, δεν παίρνω όρκο, καθότι κάθε χώρα έχει τον Αδωνη που της αξίζει. Όπως και την Ραχήλ που της αξίζει, ενδεχομένως και το όνειδος Ζωή Κωνσταντοπούλου που της αξίζει. Μπορείς να την googlάρεις την Evelyn Matthei και να μου πεις τη γνώμη σου. Παίζει και πιάνο, σε προειδοποιώ.
Μην στα πολυλογώ, τις εκλογές κέρδισε η Μισέλ της κεντροαριστεράς και το μόνο που μένει είναι μια επαναληπτική εκλογή, για τα μάτια του κόσμου στις 15 Δεκεμβρίου, αλλά τυπικά πράγματα. Είναι αυτό που λέμε, ένα γκολ και φύγαμε για Βραζιλία.
Η Μισέλ υπήρξε πρόεδρος και το διάστημα 2006-2010, αλλά το Σύνταγμα εκεί δεν επιτρέπει δεύτερη συνεχόμενη θητεία. Εμένα αμα με ρωτήσεις, όλοι αυτοί είναι βλάκες που δεν έχουν υιοθετήσει το ελληνικό μοντέλο, «εκλογές κάθε χρόνο να φύγει σε όλους η κάψα να γίνουν πρωθυπουργοί». Εξαιρούνται βέβαια ο Φώτης που απλά είναι «παρών» με τις κόκκινες γραμμές και ο Αβραμόπουλος, ο οποίος δεν είναι ποτέ δυνατόν να γίνει πρωθυπουργός σε κάτι λιγότερο από όλο τον πλανήτη.
Θα με ξαναρωτήσεις τώρα: και το διάστημα που η Μισέλ δεν ήταν πρόεδρος, τι έκανε; Πάντως, δεν έκανε αυτό που κάνουν κάτι ντόπιοι losers, μην λέμε ονόματα και θίξουμε οικογένειες. Λοιπόν, η Μισέλ με το παρέδωσε το κλειδί του ιστορικού προεδρικού μεγάρου La Moneda (=το νόμισμα, εκεί έκοβαν και τις δραχμές τους) έγινε επικεφαλής του ΟΗΕ για θέματα κακοποίησης των γυναικών. Κοντολογίς, η γυναίκα συνέχισε να δουλεύει. Ούτε πιτόγυρα ούτε lectures σε ξένα πανεπιστήμια που διψούν να δουν τη μουτσούνα που έδωσε τη χαριστική βολή στη χώρα του. Με την ψήφο των πολιτών της, βέβαια.
Γύρισε όμως η Μισέλ το καλοκαίρι στην πατρίδα για να διεκδικήσει και πάλι την προεδρία. Σάρωσε στις εκλογές, διότι πρόκειται για πραγματικά χαρισματικό άνθρωπο, ικανότατο, εργατικότατο και σοβαρότατο. Που κατάφερε να πάρει μαζί της (έστω και με γκρίνιες) ακόμα και το ΚΚ της Χιλής, τα μέλη του οποίου βγήκαν το 1973 νεκρά από το προεδρικό μέγαρο, παρέα με τον Σαλβαδόρ Αλιέντε.
Η Μισέλ κατέβηκε στις εκλογές με ριζοσπαστικές προτάσεις για τα δεδομένα μιας χώρας που σε πολλά θυμίζει ακόμα τη Χιλή του Πινοτσέτ. Θέλεις παραδείγματα; Υποσχέθηκε συνταγματική αναθεώρηση ή αλλαγές στο εκπαιδευτικό και φορολογικό σύστημα.
Για να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να μιλήσει υποψήφιος στη Χιλή για τα παραπάνω, είναι σαν να λέμε ότι Έλληνας πολιτικός θα προτείνει να μειωθούν οι βουλευτές σε 100 και να λαμβάνουν 1.000 ευρώ το μήνα και ένα κιλό παξιμάδια. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να γίνουν αυτά στην παράγκα μας, χωρίς να καεί τουλάχιστον η Αθήνα;
Κατάλαβες λοιπόν τι έταξε η Μισέλ; Όχι πίπες τύπου «θα σας ξαναπροσλάβουμε όλους και θα απαγορεύσουμε τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα», ούτε φλερτ με τους Πελεγρίνηδες και τους Φωτόπουλους αυτού του πλανήτη. Ούτε καραπίπες τύπου δωρεάν wifi παντού.
Θα μου πεις: και γιατί μπορεί η Μισέλ και όχι η κεντροαριστερά των «58», οι Φώτηδες, οι Λοβέρδοι, οι Αλέξηδες, οι Στρατούληδες και τα καμμενάκια τους;
Ξέρω και εγώ; Τράβα ρώτα τον Σαμαρά που μιλάει με την Παναγία (του).