Αξιοπρέπεια

Ό,τι και να πεις, δίκιο έχεις. Χάθηκα. Τον βρήκα όμως τον δρόμο, γιατί ελάχιστοι μείναμε να φυλάμε αυτές τις Θερμοπύλες.

Και η ειρωνία: βρήκα τον δρόμο για να σου λύσω τις απορίες για την Βραζιλία. Το φανταζόσουν; Εγώ, αργεντινός άνθρωπος να κάνω post για τον «εχθρό». Λέμε τώρα, γιατί μόνο εχθρός δεν είναι.

Κοίτα τώρα να δεις παλιοκατάσταση: λες, Βραζιλία και το μυαλό σου πάει σε κάτι ομορφόπαιδα τύπου Ροναλντίνιο, κάτι κώλους καρναβαλιού, παραλίες γεμάτες κορμιά, μπαλίτσα και  χαβαλές. Ως εκεί. Αμ δε!
Η Βραζιλία είναι η υπερδύναμη στη γειτονιά μου, γνωστά αυτά. Για την ακρίβεια, έγινε υπερδύναμη, επειδή μπορούσε.
Έκανε πολλές υπερβάσεις, όπως για παράδειγμα, εξέλεξε πρόεδρο  έναν συνδικαλιστή. Μην πάει το μυαλό σου στα δικά μας συνδικαλιστικά αποβράσματα. Μιλάμε για αληθινό συνδικαλιστή. Τον Ινάσιο ντα Σίλβα, γνωστό και με το παρατσούκλι «Λούλα».
Αυτά είναι ονόματα σωστά και αριστερά για να βγάλεις το παιδί σου, Αλέξη μου και Τσίπρα μου. Όχι Ορφέας και Ερνέστο Βαλβέρδε. Πες το παιδί «Λούλα» να δεις χαΐρι και προκοπή.
Μην στα πολυλογώ, η Βραζιλία έκανε και μία ακόμα υπέρβαση, εκλέγοντας πρόεδρο μια αντάρτισσα. Μην πάει το μυαλό σου στους δικούς μας γιαλαντζί «αντιστασιακούς». Μιλάμε για αντάρτισσα με cojones. Ή όπως λένε και στα πορτογαλικά, bolas.

Σου μιλάω για την γνωστή «Ντζιούλμα», φιλενάδα του Cristinaκίου, η οποία κάνει τιτάνιο αγώνα να βελτιωθεί στυλιστικά και της το αναγνωρίζω.
Της έλαχε επίσης ο κλήρος να διοργανώσει Mundial και Ολυμπιακούς Αγώνες. Κυρίως όμως της έλαχε ο κλήρος να συνεχίσει την πολιτική του «Λούλα» να μειώσει το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό φτώχειας.
Το όνειρο του «Λούλα», όταν ανέλαβε πρόεδρος, το 2002, ήταν «ένα πιάτο φαΐ για κάθε βραζιλιάνο». Κατάφερε αρκετά, όχι όσα θα ήθελε. Είναι βέβαιο ότι στα 8 χρόνια της δικής του προεδρίας δεν έφτασε ένα πιάτο σε κάθε συμπολίτη του. Αυτή όμως η πολιτική συνεχίζεται χωρίς «αριστερές» παρωπίδες. Για αυτό και η Βραζιλία μαζί με την Argentina είναι οι χώρες της Νοτίου Αμερικής, όπου η μεσαία τάξη αυξήθηκε περισσότερο τα τελευταία δέκα χρόνια.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο διαχρονικό προβληματάκι στη Βραζιλία: η διαφθορά. Το πολιτικό σύστημα της χώρας δουλεύει με έναν περίεργο τρόπο. Το εκάστοτε κυβερνών κόμμα εξασφαλίζει πολιτικές συμμαχίες, ανάλογα με το ζήτημα που κρίνεται. Υπάρχουν σταθεροί σύμμαχοι και εταίροι στην κυβέρνηση, αλλά παίζει και πολύ νταραβέρι, τύπου «τόσα δίνω πόσα θες, στα λαδάδικα πουλάνε αυτό που θες». Θα μου πεις, και τι να κάνουν; Να τρέχουν κάθε δύο μέρες με το τρόλεϊ στο Μαξίμου;
Καταλαβαίνεις όμως τι φαγοπότι πέφτει και τι έχει συμβεί με αφορμή τη διοργάνωση των Ολυμπιακών και του Mundial. Και να τα Στάδια, και να οι αναπλάσεις, και να το τσιμέντο, και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω αν σου θυμίζουν κάτι όλα αυτά, γιατί εμένα μου θυμίζουν.
Και εκεί που η ζωή συνεχιζόταν στη Βραζιλία, βγαίνει ο τοπικός «βαγγελοφανούρης που στηρίζει την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης» και πετάει μια αύξηση στην τιμή των εισιτηρίων στα λεωφορεία.
Κάτσε βρε μανίτσα μου: ένα σκασμό φάγατε για Στάδια, για το ολυμπιακό ιδεώδες και τώρα μου ζητάς και τα ρέστα; Αντί να φτιάξεις κανένα νοσοκομείο ή σχολείο;
Έτσι, οι νέοι βγήκαν στους δρόμους. Από τα κοινωνικά δίκτυα ορμώμενοι. Πρόσεξε: βγήκαν κυρίως αυτοί που έχουν τα περισσότερα. Που ζουν ήδη καλύτερα. Που έχουν περισσότερες ευκαιρίες σήμερα από όσες είχαν οι νέοι πριν από 15 χρόνια.
Διότι όταν κόβει το μυαλό, δύσκολα ανέχεσαι την κάθε Γιάννα whatever Δασκαλάκη να σου μιλάει για «το ωραίο, το μεγάλο, το αληθινό» με το δικό σου πορτοφόλι. Πολύ λιγότερο ανέχεσαι την κάθε Γιάννα whatever Δασκαλάκη να εμφανίζεται μετά από 10 χρόνια και να σου λέει για το drama που έζησε εξαιτίας μας. Πόσο το κουράσαμε και το ταλαιπωρήσαμε το χρυσούλι μου. Εμείς όλοι και οι αχάριστοι πολιτικοί μας.
Έτσι που λες. Και τώρα κάθονται και παρατηρούν ολίγον απορημένοι στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις. Δεν ξέρω πόσο θα ξυπνήσει και θα αλλάξει το «σύστημα» με όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά δίνω περισσότερες πιθανότητες στην «Ντζιούλμα» να το χειριστεί σωστά από όσες θα έδινα σε έναν οποιονδήποτε άλλον ηγέτη. Βλέπεις, στη Βραζιλία δεν έχουν και το ΣτΕ να πάρει μια απόφαση.
Και μια λεπτομέρεια: η φίλη μου η «Ντζιούλμα» έβγαλε στο δρόμο τα στρατά για να εμποδίσει τις λεηλασίες και τα λοιπά παρατράγουδα που συμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Η αριστερή «Ντζιούλμα» το έκανε αυτό. Και δεν άνοιξε μύτη.
Αν το είχε κάνει κανένας άλλος, πρώτοι εδώ οι Έλληνες κατά φαντασίωσή τους «αριστεροί» θα είχαν μπει στα αεροπλάνα να τρέξουν συμπαρασταθούν στον δοκιμαζόμενο λαό της Βραζιλίας. Χώρια οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, τα ψηφίσματα διαμαρτυρίας και η τσίκνα.
Αλλά τι τα θες; Αλλού έχουν «Λούλα» και «Ντζιούλμα», αλλού έχουν απλά «λούλες».