Στρατιώτης

Με τούτα και με εκείνα, τον χάσαμε τον compañero Hugo. Δεν λέω «σύντροφο», γιατί έτσι αποκαλούνται (ακόμα) τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι νοσταλγοί του Στάλιν και οι εμετικές φυσιογνωμίες του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε καταλαβαίνεις ότι κάηκε ο όρος.
O Hugo Rafael Chávez Frías μας άφησε χρόνους και πήγε να συναντήσει τον Simón Bolívar, στον οποίο θα πρέπει να εξηγήσει γιατί τον θαύμαζε τόσο.
Στα χρόνια που ο «Απελευθερωτής» Simón Bolívar είχε πάρει τα βουνά για να διώξει από τη Νότιο Αμερική το Στέμμα που αργότερα θα φόραγε ο μπαρμπά Χουάν Κάρλος, το μόνο επιτυχημένο παράδειγμα αποτίναξης κορώνας ήταν των Αμερικανών, οι οποίοι είχαν ήδη στείλει πίσω στη Βρετανία το Στέμμα του Γεωργίου Γ'. Ατυχος και εκείνος ο χριστιανός. Έχασε τις αποικίες και μετά έχασε το ρεκόρ του δεύτερου μακροβιότερου μονάρχη της χώρας, από τη λατρεμένη μου Ελισάβετ Β'. Η οποία έπαθε -λέει- κόψιμο και πήγε στο νοσοκομείο για νοσηλεία. Και άνοιξε σαμπάνιες η Καμήλα του Καρόλου ότι θα βάλει επιτέλους στην κεφάλα της το Στέμμα με το κλεμμένο διαμάντι από την Ινδία. Και μόλις η Ελισάβετ Β' άκουσε το «παφ!» της σαμπάνιας, βγήκε από το νοσοκομείο για να βασιλέψει άλλα 400 χρόνια.
Αλλο ήταν όμως το θέμα μας. Ο Bolívar την Αμερικανική Επανάσταση είχε πρόσφατη και από αυτήν εμπνεύστηκε. Θαύμαζε όμως και τον Διαφωτισμό, για αυτό και δεν γούσταρε την ισόβια παραμονή στην εξουσία. «Οι πολίτες συνηθίζουν να υπακούν στον ίδιο ηγέτη και εκείνος συνηθίζει πλέον να τους διατάζει» έλεγε.
Αν πέρναγε μια βόλτα από την Ελλάδα θα ήταν πολύ περήφανος που εμείς κάνουμε εκλογές και μετά από ένα μήνα η (εκάστοτε) Αντιπολίτευση ζητά νέες εκλογές. Όλοι να γίνουν πρωθυπουργοί, ακολουθώντας την ίδια πολιτική. Τόσο προχώ είμαστε.
Αλλο ήταν όμως το θέμα μας. Ο Chávez, που λες, υπήρξε γνήσιος στρατιώτης, που πίστευε με πάθος στην αποστολή του να απαλλάξει τη Βενεζουέλα από την πολιτική σαπίλα δεκαετιών. Και με όπλο τα λεφτά από το πετρέλαιο απέκτησε τεράστια πολιτική ισχύ, βγάζοντας εκατομμύρια φτωχούς από την ανέχεια.
Πρόσεξε: ζεστό χρήμα, όχι μπαρούφες για υδατάνθρακες που λέει ο Πάνος (εντελώς) Καμμένος ή από τον πλούτο που θα φορολογήσει ο κάθε ηλίθιος επιπέδου Στρατούλη. Μιλάμε για δισεκατομμύρια δολάρια.
Αλλά για να γίνει όλο αυτό, ο μακαρίτης πίστεψε στην ανάγκη της προσωπικής του αιωνιότητας. Δυστυχώς όμως, όπως λέει και ο τρισμέγιστος Ισπανός τραγουδοποιός Joaquín Sabina, «ο θάνατος δεν δέχεται φιλοδώρημα».
Και θα μου πεις, έζησαν αυτοί καλά στη Βενεζουέλα και εμείς χειρότερα; Για εμάς το χειρότερα στο εγγυώμαι. Για εκείνους το καλύτερα είναι αληθινό, αλλά και σχετικό.
Πολλοί, πάρα πολλοί έζησαν και ζουν καλύτερα. Βλέπεις, η φτώχεια για την οποία μιλάμε στη Νότιο Αμερική έχει άλλη διάσταση. Μόνο αν πας, θα το καταλάβεις. Ξέρεις τι καριέρα θα έκαναν εκεί οι Έλληνες λαϊκιστές πολιτικοί, οι Τράγκες και οι Λάκηδες με την «ποιότητα» της φτώχειας; Εκατομμύρια ώρες τηλεοπτικής εκπομπής (με σπόνσορα βεβαίως) δεν θα ήταν αρκετές.
Κακά τα ψέματα: προτού ο Chávez υποκύψει στον καρκίνο, υπέκυψε στην ανίατη ασθένεια που χτυπά τον κάθε «πατερούλη» που μένει για πάντα στην εξουσία. Η δική του «επανάσταση» είναι η μόνη επανάσταση. Οι υπόλοιποι είναι εχθροί. Και η κοινωνία πολώνεται.
Έτσι δημιουργείται ένα νέο δίκτυο πελατών και μια νέα πολιτική ελίτ όχι λιγότερο διεφθαρμένη από την προηγούμενη.
Και αυτές οι νέες πολιτικές ελίτ ασφαλώς ενόχλησαν τις παλιές, ενδεχομένως και όσους δεν είναι πολύ φαν αυτού του... latin τρόπου πολιτικής ενσωμάτωσης. 
Ενοχλούν ασφαλώς και τη δική μας «δυτική» αντίληψη κοινωνίας, δημοκρατίας και οικονομίας που συνήθως διακωμωδεί τους Chávez αυτής της ζωής.
Και όταν λέω δική μας, μην το πάρεις τοις μετρητοίς, διότι εμείς μια βαλκανική μπανανία είμαστε που απλά έζησε λίγο ένα όνειρο με δανεικά. Λέμε τώρα αν είσαι κανένας Νορβηγός ή Φινλανδός, οπότε τρίβεις τα μάτια σου.
Ούτε Αμερικανός λέω, που κατακεραυνώνει τις χαιρετούρες Chávez με τους Αχμαντινετζάντ αυτού του πλανήτη, ενώ οι δικοί του ηγέτες έβγαιναν φωτογραφίες με τους Σαντάμ του ίδιου πλανήτη μέχρι να τους πετάξουν στα σκουπίδια.
Αν με κάποιο αλλόκοτο τρόπο βρουν τρόπο να συναντηθούν ο Chávez με τον Βolívar, σίγουρα θα έχουν πολλά να πουν.
Hasta siempre, compañero Hugo. Οι descamisados σε χαιρετούν.