Μαρθέλα

Πρόσεξε ταινία: ισπανικός τίτλος Amadοr. Μετάφραση στα ελληνικά, Η Ζωή που θα έρθει. Εμένα με ξέρεις τι γκρίνιας που είμαι με τις μεταφράσεις των ταινιών, αλλά αυτή τη φορά νομίζω ότι το πέτυχε ο καλλιτέχνης. Διότι αυτή «η ζωή που θα έρθει», άμα έρθει εμένα να μου γράψεις γράμμα σαν αυτό που περιμένει η Κομισιόν από τον Αντωνάκη-Φαήλο Σαμαρά.
Και πώς να έρθει η ζωή όταν βρίσκεσαι στην Ισπανία ως μετανάστρια από την Βολιβία. Δεν παίρνω και όρκο για την προέλευση, αλλά αυτή η προφορά κάτι ανάμεσα σε Βολιβία και Περού μου έκανε. Έχεις λοιπόν την πρωταγωνίστρια, η οποία έχει μετακομίσει στην Ισπανία μαζί με τον αγαπημένο της για μια καλύτερη ζωή. Και τι περιλαμβάνει το μενού της καλύτερης ζωής; Σουφρώνουμε τα λουλούδια, τα φροντίζουμε, τα ψεκάζουμε, τα κλείνουμε σε ένα ψυγείο και τα πουλάμε στα φανάρια. Διότι τα λουλούδια ως γνωστόν ακόμα και νεκρά, έχουν πέραση. Σαν τις ιδεολογίες.
Έλα όμως που η πρωταγωνίστρια δεν πολύ-γουστάρει αυτή τη ζωή. Όχι ότι φαντάστηκε τίποτα καλύτερο όταν πήγε στην Ιβηρική, αλλά όπως και να το κάνεις, από τη μία τα λουλούδια, από την άλλη ο αγαπητικός περιτριγυρισμένος από διάφορες σουρ-λουλούδες, τα παίρνεις στην κράνα. «Ζωή μισή, δεν θέλω πια να ζω» που λέει και το τραγούδι.
Αλλά τι τα θέλεις μανίτσα μου; Αμα είσαι μετανάστης, το πρόβλημα το κουβαλάς μαζί σου. Νομίζεις ότι εκεί που πας θα το λύσεις; Αμ δε! Ακόμα και σε χώρα που μιλάνε την ίδια γλώσσα να βρεθείς, full ξένος θα είσαι. Παράδειγμα η πρωταγωνίστρια: Μαρσέλα τη φώναζαν στο σπίτι, Μαρθέλα την φωνάζουν στην Ισπανία.
Έτσι που λες. Δεν πολύ-γουστάρει η τύπισσα. Και πάνω που είναι έτοιμη να την κάνει με συνοπτικές, άγνωστο για πού, συνειδητοποιεί ότι είναι έγκυος. Από τον αγαπητικό με το τιγκαρισμένο από λουλούδια ψυγείο.
Στράβωσε λίγο το πλάνο της νυν Μαρθέλα (πρώην Μαρσέλα), λόγω εγκυμοσύνης, αλλά μην φανταστείς τελείως. Σου λέει, ας βρω μια δουλειά να βοηθήσω την κατάσταση και κυρίως τον εαυτό μου. Και βρίσκει τη γνωστή δουλειά: να φροντίζει τον κατάκοιτο γέρο-Amador. Εύκολα πράγματα. Ο γέρος διαβάζει, παλεύει ένα παζλ, παίρνει τα χάπια του, το παίζει και πνεύμα αντιλογίας. Πετάει όμως στο ξεκάρφωτο και την absolut ατάκα: «Η δουλειά δεν μπορεί να είναι καλό πράγμα, γιατί την ανακάλυψαν τα αφεντικά». Respect στον Amador.
Mε τούτα και με εκείνα, η ώρα περνάει και το παραδάκι πέφτει κάθε μήνα στο χέρι της νυν Μαρθέλα (πρώην Μαρσέλα). Λες, προς στιγμήν: ιδού πώς η τύχη χαμογέλασε στην άμοιρη μετανάστρια με το θλιμμένο βλέμα. Αμ δε! Τα είπαμε: άμα είσαι μετανάστης, το πρόβλημα το κουβαλάς μαζί σου.
Και το πρόβλημα της πρωταγωνίστριας είναι ότι ο βολικός γέρος αποφασίζει να την κάνει για τον άλλο κόσμο. Πολύ βολικός για να είναι αληθινός. Μετά μου λες εμένα γιατί τα έχω με τις γριές που τη στήνουν στα ΕΛΤΑ με το λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ (των 3 ευρώ). Πάνω που τα είχε βάλει σε μια σειρά η νυν Μαρθέλα (πρώην Μαρσέλα) ο γέρο-Amador τίναξε τα πέταλα.
Και ρωτώ εγώ: τώρα τι κάνεις Μαρθέλα μου; Και μου απαντάς εσύ: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο σκοπός είναι το παραδάκι και τα μέσα είναι τα λουλούδια. Τα είπαμε, δεν τα είπαμε; Το νεκρό λουλούδι με λίγη φροντίδα μένει ζωντανό, μυρίζει ωραία, στολίζει χώρους, εξωραΐζει καταστάσεις, κρύβει και την απελπισία που σε κυριεύει όταν ξέρεις ότι αυτό που κάνεις είναι τόσο μα τόσο λάθος.
Βρέθηκε η λύση. Με βοηθό μια αλμοδοβαρική περσόνα που πετά τρελές ατάκες και άλλους συμμάχους που προκύπτουν απρόσμενα στην πορεία.
Η ταινία σε αγχώνει λίγο, στην προσπάθεια να αντέξεις την ταλαιπωρία που περνά η σκυθρωπή Μαρθέλα και να αποφασίσεις μέχρι πού μπορεί ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα.
Αλλά ο γερο-Amador όσο ζούσε και πάλευε εκείνο το ρημάδι το παζλ τα είχε πει όλα: «Η Ζωή που θα έρθει» είναι το πάντα ο σκοπός. Και αυτό το έμαθε καλά η Μαρθέλα.

* Το Amador είναι του Fernando León de Aranoa, γνωστού από τις «Δευτέρες με λιακάδα». Mιας ταινίας που γυρίστηκε το 2002 και σήμερα είναι πολύ επίκαιρη.