Πομπηία

Έψαχνα να βρω τον ορισμό της Οπερέτας, επειδή το είδα να παίζει πολύ σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν: είναι -λέει- ένα είδος όπερας σε μικρότερη, απλούστερη και ελαφρότερη απόδοση με κωμικό χαρακτήρα. Στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο διαδεδομένο, τουλάχιστον όχι στο φυσικό του χώρο που είναι η Λυρική Σκηνή -το γνωστό άθλιο παράπηγμα της οδού Ακαδημίας.
Υπάρχουν, πάντως, δύο οπερέτες που -είδες πώς τα φέρνει η ζωή;- απέκτησαν ξαφνικά επικαιρότητα: «Ο Βαφτιστικός» και «Οι απάχηδες των Αθηνών».
Σε  «βαφτιστικό» έπαιξαν πολλά ονόματα. Όποιος φουκαράς είχε την ευκαιρία να φύγει από αυτή τη χώρα και να διαπρέψει στο εξωτερικό, προτάθηκε για «βαφτιστικός». Οι περισσότεροι δεν είχαν ιδέα και κατά πάσα πιθανότητα έφτυσαν τον κόρφο τους. Μετά περάσαμε σε πιο συμβατικά ονόματα με κορυφαίο εκείνο του προέδρου της Βουλής. Ειλικρινά δηλαδή, θα στο πω όπως στα Τρίκαλα Κορινθίας: what was he thinking? Στον trendy και fit Γιώργο αναφέρομαι. Μα τον Πετσάλνικο; Εντάξει, τους κούφανες όλους με το δημοψήφισμα, αλλά πόσα χτυπήματα να δεχθώ ο άνθρωπος; Τον Πετσάλνικο; Τα ύστερα του κόσμου.
Αλλά και σε «Απάχηδες», full house. Καλύτερα να τους πεις «εν αναμονή πρωθυπουργούς». Ο πρώην καταλληλότερος και νυν βουβό πρόσωπο έγινε «απάχης» το 2000 για περίπου 2 ώρες. Τόσο κράτησε η «ώρα του Καραμανλή» μέχρι που βγήκαν οι αληθινοί ψήφοι και σχόλασε ο γάμος. Εκ των υστέρων, νομίζω ότι εκείνη η virtual «ώρα» ήταν ό,τι καλύτερο του είχε συμβεί. Γιατί μετά που έγινε αληθινός πρωθυπουργός, άστο. Βαρέθηκε και την όψη του χοιρινού σε γύρο.
Ο δε Πετσάλνικος έγινε πρωθυπουργός για περίπου 1,5 ώρα, ενώ στην Καστοριά έσφαξαν τα πρώτα αρνιά. Προηγήθηκε η πρωθυπουργία Κακλαμάνη για περίπου 45 λεπτά: τόση είναι η απόσταση από τη Βουλή στη Συγγρού -σε ταξί με κίνηση- όπου έσπευσε για να του δώσει ψήφο εμπιστοσύνης ο Αντωνάκης ο Σαμαράς.

Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω αν το έμαθες, αλλά στα κόμματα έφτιαξαν και επιλοχάδικο. Βγαίνουν καθημερινά υπηρεσίες για τις τηλεοπτικές εμφανίσεις. Παράδειγμα: Μπακογιάννη: 6-8 στη ΝΕΤ, 2-4 γερμανικό νούμερο στο ΣΚΑΙ και όλο το πρωινό σε ό,τι περίσσεψε. Αν έρθει ο δεκανέας αλλαγής Μαρκογιαννάκης να την αλλάξει, έχει καλώς. Αλλιώς θα ξεμείνει στον ΣΚΑΙ με την Πόπη και τον Πορτοσάλτε. Στον Περισσό, βέβαια το έχουν λύσει αλλιώς: μαγνητοσκόπησαν τον Πεντεδέκα (ή κάπως έτσι) και παίζει η ίδια κασέτα σε όλες τις εκπομπές. Αλλωστε, τι έχει να σου πει; Ότι εκείνοι τα είχαν προβλέψει από το 1992. Μέχρι που πήρε τηλέφωνο ο Κώστας Λεφάκης και έκανε μήνυση στη μαγνητοσκόπηση, διότι και εκείνος τα είχε προβλέψει όλα από το 1831, όταν οι γιοι του Πετρόμπεη δολοφόνησαν τον Ιωάννη Καποδίστρια. Εξαιρώ τη Θεοδώρα Ντάκου που είχε προβλέψει στον βασιλιά Κωνσταντίνο ότι ποτέ δεν θα του κάνει το τηλεφώνημα ο «εθνάρχης» να επιστρέψει το 1974. Και έτσι την πάτησε όπως ο Πετσάλνικος....  

Τι από όλα αυτά σου κάνει εντύπωση; Εμένα τίποτα. Το λέμε δύο χρόνια τώρα: από την κρίση δεν θα σε βγάλουν αυτοί που την προκάλεσαν και όσοι την ανέχθηκαν. Μην το ξεχνάς το τελευταίο, γιατί ορισμένοι βολεύονται με συνθήματα-μούτζες και τον μπαμπούλα του δικομματισμού.
Και ποια είναι η εναλλακτική στον δικομματισμό; Τριάντα χρόνια περιμένω να την ακούσω: έβλεπα προχθές τον Πεντεδέκα (ή κάπως έτσι) να τσακώνεται με μια εξυπνιάδου του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κανάλι. Η γκόμενα είναι ένα μείγμα Παπακώστα-Μιλένα-Αννα Νταλάρα. Τα ξέρει όλα ή σχεδόν όλα και δεν σηκώνει κουβέντα. Και τσακωνόταν με τον Πεντεδέκα για την Αριστερά και ποιος είναι καλύτερος. Και μια του ΠΑΣΟΚ καθόταν αμίλητη και τους κοίταζε. Και φυσικά έτριβε τα χέρια της με το αποκρουστικό θέαμα. Περιττό να σου πω ότι με τέτοιο καβγά, συμπάθησα τον Πεντεδέκα. Μέχρι και το DVD σκέφτομαι να αγοράσω. Χώρια κάτι άλλοι μωροφιλόδοξοι που ιδρύουν «Αρματα», «Κινήματα» και «Ομίλους». Πάρε κόσμε.
Βρήκα όμως τι με ενόχλησε περισσότερο: αυτή η δήθεν οργή για την προσβολή της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Ιδιαίτερα τσάντισε τον Αντωνάκη τον Σαμαρά, ο οποίος για να ηρεμήσει πετάχτηκε στα Media Markt και έσπασε δύο γερμανικά σίδερα και μια γαλλική φριτέζα. Ακούς εκεί να του πουν πού θα βάζει την υπογραφή του και το πουλί του, κοτζαμάν Αντωνάκη. Το φαντάζεσαι;
Ξεχνάμε βέβαια ότι πριν μας «προσβάλουν» εκείνοι, τούς είχαμε προλάβει εμείς: εδώ και 30 χρόνια οι Ευρωπαίοι είναι κάτι κουτόφραγκοι που μας δίνουν λεφτά. Τώρα όμως που τα λεφτά είναι δανεικά, αντί να τους πούμε «εξυπνόφραγκους» και να δούμε τι θα κάνουμε, τούς βαφτίσαμε κακούς.
Να με συμπαθάς, αλλά εμένα δεν με προσβάλει καμία Μέρκελ και κανένας Σαρκοζί. Δεν θα σπάω φριτέζες και σίδερα. Περισσότερο με προσβάλει το λαμόγιο που έμεινε ατιμώρητο όταν με τα λεφτά των ασφαλιστικών μου εισφορών αγόραζε τοξικά ομόλογα. Εξίσου με προσβάλει το φαύλο παρεάκι που είχε μαζέψει γύρω του ένας πρωθυπουργός και διαπραγματευόταν πώς θα χαρίσει ολυμπιακά ακίνητα σε ένα χυδαίο παρεάκι με έδρα το Αγιο Όρος. Εξίσου με προσβάλει καθημερινά ο κάθε εργατοπατέρας-εργατοσυντεχνίας που δεν πέταξε με τις κλωτσιές από το παράθυρο έναν δημόσιο υπάλληλο ή γιατρό που χρηματίζεται. Ξέρεις πόσα τέτοια θα βρεις, αν κάτσεις να σκεφτείς; Τόσα πολλά που στο τέλος δεν θα θυμάσαι ποια είναι η Μέρκελ και ποιος ο Σαρκοζί.
Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας. H λάβα κατεβαίνει και εμείς το διασκεδάζουμε με μηνύματα στο twitter και στο facebook. Επειδή ξεμείναμε με Αντωνάκηδες, Πετσάλνικους, ατακαδόρους πατριώτες, τον Πεντεδέκα (ή κάπως έτσι), την εξυπνιάδου του ΣΥΡΙΖΑ, την Ντόρα που βαράει γερμανικό νούμερο στο ΣΚΑΙ, τους Λυμπερόπουλους, τους Μπαλασόπουλους, τους Φωτόπουλους και το ΠΑΜΕ να φυλάττει Θερμοπύλες στο Σύνταγμα.
Και για να μην ανησυχείς: η όποια νέα κυβέρνηση δεν θα κάνει τίποτα. Γιατί έχουμε εκλογές. Συγκρίνεται με τίποτα η κάλπη; Ακόμα και αν όλα τα πλακώσει η λάβα που έρχεται, η κάλπη θα ζήσει. «Θαύμα! Θαύμα!» θα φωνάξουν οι ελάχιστοι επιζήσαντες...
Οπερέτα.