Διακοπές

Όταν εξαφανίζεσαι το καλοκαίρι, συνήθως πας διακοπές. Η εβδομάδα τέλος Ιουνίου-αρχές Ιουλίου ήταν υπερπαραγωγή: ένας γάμος σε δεύτερη εκτέλεση, δεκάδες καλεσμένοι από τα πέρατα της οικουμένης (the story of my life, το λένε στα Τρίκαλα Κορινθίας), μια βίλα με πισίνα (για τους άλλους, εμείς περαστικοί ήμασταν) και δύο νησιά: Πάρος και Αντίπαρος. Ή μάλλον, Αντίπαρος και Πάρος, διότι όποιος έχει πάει έστω και μία φορά στη ζωή του στην Αντίπαρο, είναι δύσκολο να μην την λατρέψει. Ο γάμος ήταν όλα τα λεφτά. Να με συμπαθάς που δεν σου δείχνω φωτογραφίες, αλλά μας κόβει η οικογενειακή διακριτικότητα. Ασε δηλαδή που άμα αρχίσω να σου εξηγώ ποιος είναι ποιος, θα νυστάξεις. Τα είχε όμως όλα: εβραϊκά και χριστιανικά έθιμα, χωρίς τράγους και άλλους ιερείς, αλλά με εμένα και τον Αμερικανό ξάδελφό μου σε ρόλο τελετάρχη. Σαν τον Αβραμόπουλο ήμασταν, χωρίς το blazer. Και με ένα iPAD στο χέρι (ο ξάδελφος, εγώ δεν έχω να αγοράσω ούτε το καλώδιο), όπου είχαμε γράψει το σκονάκι. Και τα στέφανα από κλαδί ελαίας, σαν αυτά που είχε φτιάξει η πλούσια Γιάννα Δασκαλάκη τότε που στην Ελλάδα τρώγανε όλοι με (δανεικά) χρυσά κουτάλια.
Μετά τις τελετές, φάγαμε ό,τι βρήκαμε μπροστά μας, βγήκαμε περίπου 4.500 φωτογραφίες, καθότι οι μόνοι που δεν κρατούσαν φωτογραφικές μηχανές-iPhone ήταν ένας σκύλος, μια γάτα, μια χελώνα και ο dj.
Και μετά χορέψαμε από παραδοσιακά εβραϊκά άσματα, μέχρι latin και συρτάκι, για να ακολουθήσει πανδαισία τύπου Lady Gaga και τα σχετικά. Και στο ξεκούδουνο έσκαγε και ο θεσμός-Κατερίνα Στανίση, αλλά και ένας Μαζωνάκης. Για τέτοιο γάμο σου μιλάω. O dj πρέπει να είχε πάρει πολλά χάπια για να σου μιξάρει τέτοια κατάσταση.
Μην στα πολυλογώ, μετά ήρθε η γνωστή Αντίπαρος να κλέψει την παράσταση ακόμα και από το Gucci φόρεμα που ξετρέλανε τον Μαζωνάκη (μέχρι εκεί έφτασε ο dj και πολύ με δυσκόλεψε στη μετάφραση). Ιδού η Αντίπαρος, όταν φτάνεις με το γνωστό φέρι-παντόφλα. Αδεια βέβαια Ιούνιο μήνα. Από τα πιο αγαπημένα μέρη, η «Μαργαρίτα» για πρωινό. Μοναδική κόκκινη κάρτα: ζητάς τον λογαρισμό και η δεσποινίς φέρνει ένα χαρτί-ακουαρέλα, σαν αυτό που είχαμε αγοράσει στην γ' δημοτικού. Πάνω έγραφε ό,τι καταβροχθίσαμε και κάτω-κάτω το ποσόν: με μοναδική καλλιγραφία και ουρίτσα στο €.
Έπεσε όμως στον ξυνό άνθρωπο η καλλιτέχνις. «Καταπληκτικό το σκίτσο, δέκα με τόνο σας βάζω, αλλά μήπως γίνεται να φέρετε τώρα και την κανονική απόδειξη;». Μια και δυο, η καλλιτέχνις απεσύρθη στα ενδότερα για να φέρει το άψυχο άσπρο χαρτί της ταμειακής...
Ιδού και το σπήλαιο, το οποίο -λέει- ανακάλυψε ένας Γάλλος πρέσβης στην Υψηλή Πύλη, κάπου στον 17ο αιώνα. Και από τότε στρατιές Γάλλων τουριστών σπεύδουν να κατέβουν τα 310 υγρά σκαλοπάτια. Και στην ωραιότατη μικροφωνική εγκατάσταση ακούς σε ελληνικά και αγγλικά την ιστορία. Γαλλικά, ούτε για δείγμα. Τζάμπα κάνατε τον κόπο κύριε πρέσβη μας. Και στο κενό μεταξύ των δύο γλωσσών παίζει η μουσική από την Μανταλένα. Τα ύστερα του κόσμου στα έγκατα της Γης. Το λες και φάρσα όλο αυτό. Και μετά τι άλλο θέλει ο άνθρωπος; Μια παραλία, κατά προτίμηση χωρίς παιδιά, να αράξει, να διαβάσει, να πιεί καφέ, να γελάσει και να βγάλει φωτογραφίες.Μεταξύ των φετινών διαβασμάτων, είπαμε να τιμήσουμε και την πατρίδα του Όλι Ρεν, που τόσα δάνεια μας έχει δώσει ο άνθρωπος, παρά το γεγονός ότι δεν θα πάρει δεκάρα τσακιστή πίσω. Mika Waltari, o πιο γνωστός συγγραφέας της Φινλανδίας και ένα σχετικά συμπαθητικό βιβλίο: «Ποιος σκότωσε την Κυρία Σκρουφ». Αστυνομικό σε λογική Agatha Christie με φινλανδική βλοσυρότητα.
Μια σπάνια εικόνα από την Πάρο. Αδεια παραλία με το κουβαδάκι να το τρώνε οι μοναξιές. Κανονικά, θα είχα φύγει τρέχοντας, αφού το κουβαδάκι είναι κακά νέα. Παιδάκι εκείνη την ημέρα, δεν εμφανίστηκε.
Μιλώντας για παιδάκια: για μια ακόμα χρονιά δικαίωσα τον στίχο της Χάρις Αλεξίου στο τραγούδι «Μεγάλωσα»: οι Έλληνες γονείς μεγαλώνουν υστερικούς ενήλικες. Αστο μανίτσα μου το παιδάκι σου πέντε λεπτά χωρίς να του φωνάζεις. Θα μεγαλώσει και θα υστεριάσει με την ησυχία του, ειδικά όταν θα διαπιστώσει ότι χρωστάει και ένα κάρο δάνεια.
Πρόσεξε σκηνικό την ημέρα που φεύγαμε από το λιμάνι της Πάρου: είμαστε αραχτοί στην καφετέρια εν αναμονή του πλοίου. Αθάνατη ελληνική εικόνα το λιμάνι με τους ταξιδιώτες να χαζεύουν πλοία. Και εκείνα, πριν δέσουν εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να δώσουν μια παράσταση μπροστά σε ένα τέτοιο διεθνές κοινό: λικνίζονται, στρίβουν, παρκάρουν, ανακατεύουν το νερό, χτυπούν και την κόρνα..
Όλα ήταν καταπληκτικά, μέχρι που το κύμα ξεβράζει ακριβώς δίπλα μου -στο όρθιο- το εξής παρεάκι: μια μάνα υστερική με δύο κόρες υστερικές και έναν παππού. Οι κόρες με κινητά στο ένα χέρι, γρανίτα στο άλλο και από μια ροζ βαλίτσα την οποία πάρκαραν πάνω στο πόδι μου. Θα μου πεις, τι γκρινιάζεις; Η Patty η συμπατριώτισσά σου ήταν πάνω στη βαλίτσα. Ο παππούς απειλούσε ότι θα πήγαινε στην εκκλησία, η μάνα ούρλιαζε, οι κόρες ούρλιαζαν και η γρανίτα ήθελε να βγάλει πόδια να φύγει να γλιτώσει από δαύτους. Ποτέ δεν τους πέρασε από το μυαλό να κάτσουν σε τραπέζι, προτιμούσαν να ουρλιάζουν πάνω από το κεφάλι μου. Τελικά ο παππούς πραγματοποίησε την απειλή του και πήγε στην εκκλησία. Φεύγοντας απλώνει το ξερό του να πάρει τη βαλίτσα μου. Φυσικό το βρίσκεις, διότι είχαμε γίνει μια μεγάλη παρέα. Αφού τον κοιτάω με μισό μάτι, διαπιστώνει ότι είχε κάνει λάθος βαλίτσα και παίρνει τη δική του.
«Είναι ίδιες» μου λέει.
«Αστειεύεστε; Μόνο άλλο χρώμα και μέγεθος έχουν!» απαντώ. Και παρήγγειλα μια γρανίτα. Στη φωτογραφία επάνω βλέπεις τη σύμπτωση. Στο λιμάνι της Πάρου, ακόμα και τα δίχτυα τα ξεμπλέκουν Πακιστανοί. Καλό; Ιδού εικόνα πάνω από ένα εντυπωσιακό αλιευτικό. Πάντου με κυνηγάει η πατρίδα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στην Πάρο είχε αρκετούς Ισπανόφωνους. Και θα είχε ακόμα περισσότερους -μας είπε ένας νεαρός- αν δεν γίνονταν τα επεισόδια στο Σύνταγμα, τα οποία ακολούθησε βροχή ακυρώσεων. Δεν βαριέσαι αγοράκι μου, το παν είναι να έχεις υπουργό τον Παπουτσή. Ισπανιστί Zapatero. Τι άλλο θέλεις; Μια μέρα συζητούσαμε το θέμα και θυμήθηκα μια ταινία: ο ανίκανος αστυνομικός διευθυντής ξηλώθηκε, έχασε μισθό ΚΑΙ σύνταξη. Φυσικά στην παράγκα μας, ακόμα και αν πνίξεις στο σύμπαν στα χημικά, ούτε μισθό χάνεις ούτε σύνταξη. Όλος ο θίασος στη θέση του...
Στη λέω την αμαρτία μου, η Πάρος δεν μου αρέσει. Τα είπαμε: αν πας Αντίπαρο, τελείωσες. Έμεινες. Και αυτή η Νάουσα, εντάξει είναι γραφική. Έχει όμως ό,τι δεν θέλω να δω στις διακοπές: δηθενιά, ακριβά εστιατόρια και κλαμπ τύπου παραλιακής. Για αυτό πας διακοπές;
Και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να φύγεις. Και κοιτάς τον πάτο του ποτηριού και βλέπεις τη θάλασσα απέναντι. Σπάνιο θέαμα. Και σκληρό.
Το μόνο που μένει είναι το ηλιοβασίλεμα του Αιγαίου στο πλοίο της επιστροφής. Χωρίς άλλα λόγια. Μόνο με την ευχή να φύγεις και εσύ σύντομα.