Success story

Καμάρωσε τα πουλάκια μου πώς χαμογελάνε. Να στους γνωρίσω: Ήταν οι δύο υποψήφιοι για την προεδρία του Perú, αλλά άμα σου πω ονόματα και κόψεις λίγο και φάτσες, θα πεις σιγά μην είναι στο Perú. Η νεαρά λέγεται Κέικο Φουχιμόρι και ο λεβεντάνθρωπος Ογιάντα Ουμάλα. Τελικά η κάλπη χαμογέλασε στον λεβεντάνθρωπο. Η νεαρά -μόλις 37 ετών- μάλλον θα πρέπει να περιμένει την επόμενη τετραετία. Σαν τον Σαμαρά. Αλλωστε, μέχρι πρόσφατα ήταν και οι δύο δεξιοί, απλά ο Σαμαράς έγινε Αριστερός και θέλει να σε σώσει από το Μνημόνιο.
Επίσης, μην τους βλέπεις έτσι που χαμογελάνε: μέχρι να πάει ο κοσμάκης να ψηφίσει, τον είχαν τρελάνει στα διλήμματα. Τύφλα να έχει η Δαμανάκη με τη δραχμή και ο trendy και fit Γιώργος με τον Σγουρό. Σου λέει η Κέικο: αν ψηφίσετε τον Ουμάλα, θα σας κυβερνά ο Hugo Chávez. Kαι απαντούσε ο άλλος: αν ψηφίσετε την Κέικο θα γυρίσει ο πατέρας της. Αυτό ήταν χοντρή απειλή. Είναι σαν να λες, αν ψηφίσεις Ντόρα, θα έρθει ο Επίτιμος...
Όπου ο πατέρας της Κέικο ήταν ο διαβόητος (επί 10 έτη) πρόεδρος Alberto Fujimori. Έλυνε και έδενε στη χώρα, κυρίως με αντιδημοκρατικές μεθόδους. Προς το παρόν, ο πατήρ Alberto εκτίει ποινή κάθειρξης 25 ετών (χωρίς αναστολή, δεν είναι Ελλάδα το Perú) επειδή αγόρασε ένα ακίνητο.... εεεε... παρντόν, για υποθέσεις διαφθοράς και κατάχρησης εξουσίας. Και έχει βγάλει τα παιδιά του στο πεζοδρόμιο: η κόρη Κέικο για πρόεδρος και ο υιος ήδη Γερουσιαστής. Αν σου θυμίζει κάτι.
Όπως και να το κάνεις, το δίλημμα του λεβεντάνθρωπου έπιασε λίγο καλύτερα: ο κόσμος τρόμαξε στην ιδέα να ψηφίσει την χαμογελαστή κόρη και να κυβερνά ο βλοσυρός Επίτιμος. Και προτίμησε τον Ουμάλα, ο οποίος έκανε τεράστιες προσπάθειες να πείσει ότι δεν θα γίνει Hugo Chávez, αλλά αριστερός τύπου Βραζιλίας. Και τους έπεισε το παλιόπαιδο. Μόνο τις «αγορές» δεν έχει πείσει ακόμα, αλλά δεν ανησυχώ. Αλλωστε, όπως λέει και μια παλιά παροιμία: Το Perú είναι σαν ένας ζητιάνος που κάθεται γύρω από ένα χρυσό τραπέζι. Είχε από κοντά και τον Mario Vargas Llosa, τον γνωστό (αχώνευτο) συγγραφέα, ο οποίος έγινε πιο Μίκυ και από τον Mίκη, στην αγωνιστικότητα προκειμένου να μην βγει η Κέικο. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να απειλήσει να γράψει ένα ακόμα (κακό) βιβλίο.
Μην μου στεναχωριέσαι μικρή μου Κέικο. Σε τέσσερα χρόνια, χαλαρά σε κόβω να γίνεσαι εσύ πρόεδρος. Αλλωστε και το λεβεντόπαιδο, πριν 4 χρόνια είχε χάσει...
Ξέρεις, στη Νότιο-Κεντρική Αμερική έχουν ένα θέμα με τη δεύτερη συνεχόμενη θητεία. Από τα χρόνια των Libertadores, η σκέψη ήταν ότι δεν έπρεπε οι λαοί να έχουν τους ίδιους ηγέτες για πολύ. Οι δεύτερες θητείες δημιουργούσαν περίεργες σκέψεις. Τι είναι άλλωστε ο άνθρωπος; Ένα αδύναμο πλάσμα που μόλις συνειδητοποιήσει τη δύναμη της εξουσίας, νομίζει ότι θα κυβερνά μέχρι τα 100 και θα μπαλαμουτιάζει καμαριέρες.
Έτσι, σε αρκετές χώρες ακόμα δεν επιτρέπεται η δεύτερη συνεχόμενη θητεία: Χιλή, México, Perú, Uruguay, Honduras...
Η ειρωνία είναι ότι οι Libertadores θαύμαζαν την Αμερικανική Ανεξαρτησία (λογικό, αφού έγινε λίγα χρόνια πριν τους δικούς τους αγώνες) και θεωρούσαν ότι οι λαοί της Βορείου Αμερικής ήταν πιο «ώριμοι» για να έχουν τον ίδιο πρόεδρο και δεύτερη θητεία.
Tην πάτησαν όμως σε ένα σημείο: οι «ώριμοι» Βορειοαμερικάνοι δεν αντέχουν στην ιδέα μιας γυναίκας προέδρου. Για δες και τη φουκαριάρα την Χίλαρι. Τόσο κέρατο έφαγε και έμεινε δεύτερη να ζηλεύει τον Ομπάμα και την Ομπάμαινα.
Αντίθετα, οι λιγότερο «ώριμοι» Λατίνοι έχουν λατρέψει την ιδέα της γυναίκας στην εξουσία. Αν έβγαινε η μικρή μας Κέικο, θα είχαμε ήδη τέσσερις προεδρίνες. Περίεργο για μια Ήπειρο όπου το μοντέλο του macho πολιτικού-στρατιωτικού δεν άφηνε ποτέ πολλά περιθώρια. Ακόμα και ο παντοδύναμος-θεός Juán Domingo Perón δεν κατάφερε να πλασάρει την Eva Perón ως υποψήφια αντιπρόεδρο το 1951. Ο Στρατός τού έβαλε βέτο. Χρειάστηκε να περάσουν άλλα 20 χρόνια για να επιβάλλει την τρίτη του γυναίκα ως αντιπρόεδρο...
Στην Argentina, πάντως, επιτρέπεται η δεύτερη θητεία και το λατρεμένο μας Cristinάκι ετοιμάζεται, αν και ακόμα δεν το λέει σε κανέναν. «Δεν πεθαίνω να ξαναγίνω πρόεδρος» είπε πρόσφατα. Γυναικεία κόλπα. Τη βλέπεις εδώ παρέα με τον ημίθεο Σίλβιο, ο οποίος είναι μόνο 25 χρόνια μεγαλύτερός της. Να ήταν ο μπαρμπά Χουάν Κάρλος, θα την είχε ήδη χουφτώσει. Αλλά ο Σίλβιο μάλλον σκέφτεται τι κρίμα που δεν έφερε μαζί της και την κόρη, η οποία είναι κοντά στα (ηλικιακά) του γούστα...
Και επειδή, όπως λένε και οι αγγλοσάξωνες, ένα success story βρίσκει πάντα μιμητές, στην Λατινο-πιάτσα έχουν βγει διάφορες señoras, προς άγραν ψήφων. Ξαφνικά, όλες θέλουν να γίνουν πρόεδροι. Σου λέει, γιατί το Cristinάκι και η «Ντζιούλμα» στη Βραζιλία και όχι και εγώ;
Για κόψε την Sandra Torres δίπλα. Δεν θέλω να μου σχολιάσεις ούτε την καρέκλα, ούτε το βλέμμα, ούτε το μαλλί. Σχολίασε μόνο ότι τράβηξε ένα διαζύγιο στον σύζυγό της (και νυν πρόεδρο της Guatemala) προκειμένου να είναι αυτή υποψήφια για πρόεδρος φέτος...
«Χώρισα τον πρόεδρο για να παντρευτώ το λαό» είπε. Αυτό που δεν είπε είναι: «χώρισα τον πρόεδρο στον οποίο έριχνα τρελή παντόφλα, γιατί δεν τον έχω ανάγκη». Δεν μπορείς να πεις: το ταλέντο μας στην σαπουνόπερα είναι μοναδικό. Για να δούμε τι ψάρια θα πιάσει.
Και υπάρχουν και άλλες στη σειρά. Σε προειδοποιώ...