NYC

Σου είχα πει ότι θα την κάνω. Και την έκανα. Και έχασα εντελώς την αίσθηση αυτής της γιορτής. Όπως την χάνω κάθε χρόνο. Γιορτή την είπα; Το πιο σωστό είναι 'ωδή στη χοληστερίνη'.
Ξέρεις ότι τον Ατλαντικό τον διασχίζω σαν ποτάμι. Οι ώρες βασανιστικά διψήφιες στην οθόνη του αεροπλάνου, αλλά δεν βαριέσαι. Θα περάσουν. Με μια γριά στο διπλανό κάθισμα να ταΐζεις, περνάνε πιο γρήγορα. Εκτός και αν το αεροπλάνο είναι άδειο (όπως αυτή τη φορά), οπότε το απολαμβάνεις. Είναι τόσο σπάνιο να μην ακούς ανόητες συζητήσεις (Ελλήνων) ταξιδιωτών, που αγαπάς ακόμα και τις 10 ώρες της πτήσης. Πότε θα μου ξανατύχει αυτό;
Και προσγειώθηκα για 5η φορά (ή μήπως 6η;) στο JFK στη Νέα Υόρκη που ζει το σόι. Έλεος! Και εκεί έχεις σόι; με ρώτησε κάποιος στο γραφείο. Έλεος και εκεί, του απάντησα. Εγώ φταίω;
Η πρώτη μου απορία: πόσες φορές θα μου πάρουν δακτυλικά αποτυπώματα στο αεροδρόμιο; Δεν βαρέθηκαν; Safety-security. Η Βίβλος στη Νέα Γη. Ωχ, καημένοι! Ακόμα στη Βίβλο πιστεύετε;
Αν υπάρχει που λατρεύεις αμέσως σε αυτή την πόλη είναι το Central Park. Πριν 1,5 χρόνο το είδα παγωμένο και κάτασπρο από το πολύ χιόνι. Τώρα ήταν μια μαγεία χρωμάτων. Τυχεροί όσοι το ζουν, όσοι αράζουν στο γρασίδι του, τρέχουν, κάνουν ποδήλατο, κουπί, ηλιοθεραπεία, βόλτες. Τα αυτονόητα. Δυστυχώς, όχι για εμάς...Να και ο μεγάλος μου έρωτας. Bethesda Fountain. Και ο Αγγελος στη θέση του. Η έκπληξη του ταξιδιού: ποτέ στο παρελθόν δεν είχα προσέξει το βηματισμό του. Η βαρεμάρα μου να αλλάξω οπτική γωνία έφταιγε. Καταστροφική ακόμα και για ερασιτέχνη φωγράφο σαν εμένα.

Όσο ερασιτέχνης και να είσαι, μερικές φορές αρκεί να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά. Κάπως έτσι είναι το θέαμα. Ίλιγγος από το ανάποδο. Κάτω, το Chrysler Building. Ασπρόμαυρο. Διαχρονικό. Σαν να ολοκληρώθηκε χθες και έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια. Art Deko. Αυτό τα λέει όλα...
Αυτό πάλι τι σου λέει κάτω; Πρόκειται για το Easter Parade, ένα αυθόρμητο σχεδόν γεγονός, κάθε Κυριακή του Πάσχα. Συμβαίνει σε τμήμα της 5ης Λεωφόρου, το οποίο κλείνει για την κυκλοφορία. Ό,τι υπάρχει σε καπέλο-ανθοσύνθεση-στεφάνι για τον μακαρίτη, το βάζουμε στο κεφάλι και βγαίνουμε σεργιάνι. Χιλιάδες άνθρωποι πάνω-κάτω. Μια γιορτή για την Ανοιξη που έρχεται. Αν γουστάρεις, βγάζεις και κανένα απωθημένο. Η δεσποινίς έβαλε ποτιστήρι στο κεφάλι. Ένας άλλος φόραγε γόβα με γαρίφαλα. Ο καθένας με την πετριά του. Εδώ άλλοι σου λένε ότι θα μηδενίσουν το έλλειμμα ή ότι θα σου σώσουν την ψυχή. Στη γόβα θα διαφωνήσουμε; Ντροπή και μπήκε και η Ανοιξη.
Γενικώς, γίνονται πράγματα στη Νέα Υόρκη. Μια μέρα που κοπροσκύλιαζα στην Time's Square, άρχισε ένα πλήθος να ουρλιάζει. Σκέφτηκα ότι θα μειώθηκε κι άλλο η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος και βγήκε η κουτσή Μαρία να προβλέψει αναδιάρθωση. Τελικά ήταν πιο σοβαρό: γυρίσματα του Glee. Εγώ, χαμπάρι δεν πήρα. Αλλά αν στήσεις αφτί, μαθαίνεις πολλά. Και βλέπεις ακόμα περισσότερα... Αλλά θα σε βασανίσω: Δεν θα τον δεις τον πρωταγωνιστή. Και σιγά τον ωραίο δηλαδή. H αλήθεια βέβαια είναι άλλη: τι φωτογραφία να σου βάλω που ανάθεμα και αν καταλάβαινα ποιος ήταν ποιος. Είχα μια τρελλή δίπλα που τσίριζε στο αφτί μου και απλά έβγαζα φωτογραφίες όπου έβγαζε και αυτή. Αλλά μετά όταν τις έβαλα να τις δω στον υπολογιστή, δεν καταλάβαινα τίποτα. Ένα τσούρμο άγνωστοι. Δεν είχα και την τρελλή να μου δώσει οδηγίες... Αλλά σου μιλάω για πολύ τρελλή.
Μια βόλτα στη Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, σύμβολο της πόλης. Εδώ και αν έχουν γυριστεί σκηνές. Κάποτε στις αίθουσές της μελετούσα και εγώ. Τώρα επέστρεψα ως τουρίστας. Στις αίθουσες που επιτρέπεται το σουλάτσο, συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Για δες το φωτιστικούλι από το ΙΚΕΑ. Σαν να φλερτάρει με την τέχνη...
Καλά δεν είναι για αρχή; Και μην το ξεχάσω: πολύ ποδήλατο στη Νέα Υόρκη. Για το iPhone δεν το συζητώ. Πρέπει να είμαι ο μοναδικός που δεν έχει. Και όπως λέει και η διαφήμιση: if you don't have an iPhone... you don't have an iPhone. Μωρέ τι μας λες!