Aγαπημένα

Λίγο πριν κλείσει η βαλίτσα για την επιστροφή, ιδού οι τέσσερις πιο αγαπημένες φωτογραφίες αυτού του ταξιδιού:
Grand Central Terminal, 42nd Street. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός. Πολύ γνωστό κτίριο από δεκάδες ταινίες. Χτίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και όπως όλα τα κτίρια της Νέας Υόρκης, είναι τεράστιο. Σε ώρα αιχμής βλέπεις παλαβωμένους Νεοϋορκέζους να τρέχουν στη δουλειά. Σε ώρα μη αιχμής γεμίζει τουρίστες που τρέχουν από τη μία άκρη στην άλλη να αποθανατίσουν το μάρμαρο. Είναι τόσο τεράστιο το κτίριο, που μπορείς να βρεις μια «γωνιά» να μείνεις μόνος. Εκτός και αν παραμονεύει ο φωτογράφος...
Λίγο πιο κάτω το εστιατόριο Cipriani. Kάποιος είπε ότι περνάει κρίση και οι ιδιοκτήτες του θέλουν να το πουλήσουν. Ιδέα δεν έχω. Εξίσου ανίδεος και ο πιτσιρικάς, ο οποίος άπλωσε με χαριτωμένη αναίδεια την αρίδα του στη μόστρα του καταστήματος. Είναι αυτό που λέμε, ανυπακοή...Οι δεσποινίδες δεν με εκτίμησαν ιδιαίτερα που τις φωτογράφισα. Μόλις την τράβηξα με κοίταξαν με μισό μάτι, προφανώς νόμιζαν ότι με απασχολούσε η (όποια) ομορφιά τους. Θα άλλαζαν γνώμη, αν έβλεπαν αυτή την εικόνα. Αυτό το παράθυρο με θέα το Empire State Building. Και πού συνέβησαν όλα αυτά; Στο Rockefeller Center, ένα σύμπλεγμα 19 κτιρίων στο Mid-Manhattan, μεταξύ 48ης και 51ης Οδού. Χτίστηκε από την οικογένεια Rockefeller σε μια δύσκολη περίοδο: αυτή της οικονομικής κρίσης του 1929-30. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό τι μπορεί να κάνει το χρήμα. Εδώ βρισκόμαστε στην κορυφή του Κεντρικού Κτιρίου (γνωστού και ως 30 Rock), σε ύψος 266μ. Αφού ανέβεις 70 ορόφους σε λίγα δευτερόλεπτα, απολαμβάνεις την πόλη από ψηλά. Και ενοχλείς τουρίστριες με τη φωτογραφική σου...
Η πλέον αγαπημένη φωτογραφία μέσα στο Apple Store. Δεν το χωρά ο νους πόσα λεφτά χρωστούσε το σύμπαν στον κύριο Steve Jobs. Δυστυχώς δεν του έδωσε και υγεία για να τα χαρεί περισσότερα χρόνια. Όπως λέει και ο αγαπημένος Ισπανός τραγουδοποιός Joaquίn Sabina, «τι ατυχία να μην δέχεται φιλοδώρημα ο Θάνατος». 'Η έστω ένα iPad.
Μέσα στο μαγαζί -επί της 5ης Λεωφόρου, απέναντι από το Plaza Hotel- γίνεται το αδιαχώρητο. Η χαρά του γκατζετάκια, οθόνες παντού, η μουσική στο τέρμα. Εγώ πάλι βαρέθηκα στα πρώτα 10 λεπτά. Αν κάτσεις όμως κάτω από τη σκάλα βλέπεις αυτό. Το απόκοσμο. Σχεδόν όσο απόκοσμη είναι και η λατρεία των ανθρώπων αυτής της πόλης για οτιδήποτε ξεκινά από το γράμμα i και πωλείται εντός.

Περισσότερες φωτογραφίες, εδώ.

ΥΓ Καταγγέλλω τους Αμερικανούς για την υπερβολική προβολή του γάμου του πρίγκιπος Ουίλιαμ μετά της Αικατερίνης. Τόσο κόπο έκαναν να απαλλαγούν από το Στέμμα της λατρεμένης μου Ελισάβετ (by the way, ποιος εγκληματίας την έντυσε έτσι; Απέλαση άμεσα) και τώρα ξερογλείφονται.
Προκαλεί «αποστροφή και αηδία», όπως είπε και η φίλη μου η Αλέκα. Ανάλογη «αποστροφή και αηδία» είχα να νιώσω από τότε που παρακολουθούσα στρατιωτική παρέλαση στην πάλαι ποτέ Κόκκινη Πλατεία.
Πώς τα φέρνει όμως η ζωή: το κατάλειπο του 20ού αιώνα να κατακεραυνώνει το κατάλειπο του Μεσαίωνα. Oh well...
Και όπως λέει ο ποιητής, καλή μας αντάμωση, μωρό μου.