La Pampa - Márdel

Mar del Plata. H πρώτη διαδρομή. Με είδες έτσι αραχτό και άρχισες τα σχόλια. Σπάνιες είναι οι στιγμές που αράζεις, όταν βρεθείς στην πατρίδα. Αν δηλαδή έχεις διάθεση να γνωρίσεις την πατρίδα και όχι να κλειστείς μέσα να βλέπεις ποδόσφαιρο. Επί τη ευκαιρία, δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά χάρη στο Cristinάκι, ο λαός βλέπει ΟΛΟΥΣ τους αγώνες της Σούπερ Λίγκα στη δημόσια TV. Κοινώς, πιάνουν δουλειά από την Παρασκευή και την Κυριακή το βράδυ βάζουν κομπρέσες με χαμομήλι στα μάτια για να φύγει το πρήξιμο. Αλλά είμαστε εμείς για τέτοια;

Και παίρνεις λοιπόν το λεωφορείο (el micro) για μια διαδρομή 450χιλιομέτρων νότια μέχρι την Mar del Plata. Μην σε μπερδεύει η λέξη: micro είναι μόνο στο όνομα. Κατά τα άλλα, τα λεωφορεία είναι διώροφα με τουαλέτα και καθίσματα που θυμίζουν την πρώτη θέση του αεροπλάνου. Ο νεαρός απέναντι μάλλον είχε κάνει τη διαδρομή δεκάδες φορές και το έριξε στον ύπνο.

Δεν ξέρω τι όνειρο έβλεπε, αλλά η θέα είναι μοναδική. Η απέραντη Pampa της Argentina. Όπου βλέπει το μάτι σου, πράσινο. Και αγελάδες. Περίπου 40 εκατομμύρια αγελάδες υπάρχουν σε όλη την Επικράτεια. Να το ξέρεις την επόμενη φορά που θα φας κρέας.Εν τω μεταξύ, άκου τι σκεφτόμουν όση ώρα κοιτούσα: αν κάποιος έπεφτε από το διάστημα στην Pampa και αντίκρυζε αυτό το θέαμα, ένα πράγμα θα έλεγε: σε αυτή τη χώρα κανονικά δεν πρέπει να πεινάει κανείς. Ωραίο το καλαμπούρι, ε; Να σου πω και άλλο ένα; Λεφτά υπάρχουν. Θες κι άλλο; Σε ένα χρόνο θα σου μηδενίσω το έλλειμμα. Ένα τελευταίο; Να διοριστούν όλοι στο Δημόσιο. Κάπως έτσι και η Argentina. Κανονικά δεν θα έπρεπε να πεινάει κανείς...Δεν θέλω γκρίνιες γιατί φτάσαμε στην Mar del Plata. Mια τεράστια πόλη με καταπληκτική ρυμοτομία (όπως οι περισσότερες στην πατρίδα), όπου κάνει διακοπές τουλάχιστον η μισή Argentina. Μέση τάξη και κάτω, διότι η πλουτοκρατία που λέει και η φίλη μου η Αλέκα πάει στην Punta del Este (PDE) της Uruguay παρέα με επιφανείς Έλληνες πατριώτες. Η Mar del Plata απέκτησε μαζικό τουρισμό από τα χρόνια του Juan Perόn. Tα εργατικά συνδικάτα διεκδίκησαν το δικαίωμα στη θάλασσα, στη βουτιά στο καμάκι και στο μάτι. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, μανίτσα μου. Και βουρ ξενοδοχεία, μαζικός τουρισμός, ατελείωτες παραλίες με θέα το Νότιο Ατλαντικό, rooms to let και γκολφ. Μόνο ο εμίρης του Κατάρ λείπει. Μην κοιτάς έτσι άδειες τις παραλίες. Τώρα είναι Ανοιξη. Για κάνε καμιά βόλτα κατά Δεκέμβριο-Ιανουάριο μεριά και αν βρεις κόκκο άμμου να απλώσεις πετσέτα, εγώ θα βγω στους δρόμους να φωνάζω «Ψηφίστε Κικίλια».Είπα εμίρης και θυμήθηκα: Στην πόλη λειτουργεί και καζίνο. Όπου ένα θα σου πω: φουλ κάπνισμα μέσα. Γεια σου Μαριλίζα με τον Αντικαπνιστικό σου Νόμο. Γεια σου και σε σένα Λοβέρδο με τις αθλοπαιδειές σου. Να μην ξεχάσω: Στην πόλη γεννήθηκε ο Astor Piazzolla. Στην ίδια πόλη άφησε την τελευταία της πνοή (με ένα ταξίδι στη θάλασσα) η σπουδαία ποιήτρια Alfonsina Storni, για την οποία γράφτηκε το τραγούδι Alfonsina y el Mar. Το έχουν πει πολλοί, αλλά άμα το ακούσεις από τη Mercedes Sosa, θα κλάψεις. Ειλικρινά. Eπίσης να μην ξεχάσω: το χειμώνα η πόλη δεν ερημώνει. Οι φοιτητές είναι χιλιάδες. Το καλύτερο όμως ήταν που νοίκιασα αυτοκίνητο. Πάντα το είχα απωθημένο να οδηγήσω στην απέραντη Pampa, αλλά και στην πόλη. Με το οδήγημα στην Argentina, ένα θα σου πω: γοητευτικά απρόσεκτοι όλοι. Κι όμως, καταφέρνουν και δεν τρακάρουν. Την πρώτη μισή ώρα που έπιασα το τιμόνι έλεγα: «εδώ ή θα μουτζώσω άνθρωπο ή θα φάω ξύλο». Τελικά, μπήκα στο κόλπο, έμαθα τα κατατόπια, κυκλοφόρησα.
Βλέπεις εδώ τα κόκκινα λάβαρα; Όχι, δεν είναι διαδήλωση κατά των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Είναι ένα από τα δεκάδες (μην σου πω χιλιάδες) αφιερώματα στον gauchito gil, ένα είδος Ρομπέν των Δασών. Υπάρχουν παντού.

Ένα ακόμα περίεργο θέαμα, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Mar del Plata, σε ένα σημείο με βράχους και σπηλιές, αντικρύζεις αυτά τα δεμένα μαντίλια. Χωμένα σε μια εσοχή των βράχων, το ένα κρατά δεμένο το άλλο. Στην αρχή λες, καμιά μπουγάδα θα είναι. Όταν όμως πλησιάσεις, διαβάζεις πάνω στα μαντήλια ονόματα και ευχές, που κρύβουν πόνο και επιθυμίες. Τάματα στη Virgen και άλλους αγίους. Αν κάτσεις λίγη ώρα θα δεις αρκετούς ανθρώπους να έρχονται. Για το δικό τους τάμα...

Καλώς τα παιδιά τα δικά μας, που θα έλεγε και ο γραφικός Αλέκος. Από το 2007 που είχα πάει στη Γη του Πυρός είχα καιρό να δω θαλάσσιους ελέφαντες. Εδώ στη Mar del Plata έχουν μια ολόκληρη παραλία ρεζερβέ για να βαριούνται αφόρητα τη ζωή τους και για να απολαμβάνουν την απίστευτα άσχημη μυρωδιά τους. Μην κοιτάς που βρεθήκαμε δίπλα-δίπλα. Με το χέρι στη μύτη σού έβγαλα τη φωτογραφία. Επίσης να έχεις υπόψη ότι αν πλησιάσεις πολύ κοντά, δεν το έχουν σε τίποτα να σου κόψουν και κανένα κομμάτι. Δαγκώνουν. Δες όμως ομοιότητα με τα αγάλματα που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης.

Υπάρχουν πολλά ακόμα, αλλά πάντα θα ζω με την ελπίδα ότι την επόμενη φορά θα έρθεις μαζί για να στα πω (και να τα δεις) από κοντά. Μήπως έπρεπε να το κάνω τάμα;