Πράξεις

Σου έχω πει πόσο πολύ αγαπώ τις δημοτικές εκλογές; Είναι η μοναδική εκλογική αναμέτρηση που μπορεί να βγάζει χαλαρά τη γλώσσα στην Όλγα και το παρεάκι της: δεν επηρεάζεται από τα «σενάρια πρόωρων εκλογών» που διακινούνται τηλεοπτικώς, συνήθως 18 μήνες μετά τις βουλευτικές. Όσο και να χτυπιέται το παρεάκι, οι δημοτικές δεν αλλάζουν ημερομηνία.
Κάπου εκεί όμως τελειώνει και το ενδιαφέρον. Το ξέρω ότι βαριέμαι εύκολα, αλλά πόσο μπορείς να ανεχθείς αυτή την κωμωδία;

Κάποτε παιζόταν σε δύο πράξεις. Πράξη πρώτη: οι ευφάνταστοι τίτλοι των δημοτικών συνδυασμών, οι υποψήφιοι και τα φυλλάδια με τον «απολογισμό τετραετίας» της δημοτικής αρχής. Όλα ευγενική προσφορά του Photoshop: τα υποψήφια δημοτικά μούτρα λάμπουν, όπως του Μητροπάνου στην αφίσα με την Πέγκυ Ζήνα, όπου η Πέγκυ μοιάζει τουλάχιστον μητέρα του Μήτσου. Στο δε απολογιστικό φυλλάδιο, το Photoshop είναι ο χρυσός χορηγός των έργων που «άλλαξαν τον Δήμο». Και όταν εσύ κοιτάς γύρω σου, βλέπεις μια αθλιότητα. Και μόλις εκλεγούν (ή επανεκλεγούν) τα δημοτικά μούτρα, εσύ πέφτεις στο ντιβάνι και χτυπιέσαι που είναι όλοι άχρηστοι. Και τα μούτρα για να μην σου χαλάσουν το χατίρι, αρχίζουν να γκρινιάζουν, να καταγγέλλουν, να φωνάζουν ότι δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν αρμοδιότητες, δεν μπορούν να διορίσουν (συγγνώμη, να προσλάβουν), να καθαρίσουν, να φωτίσουν, να μεριμνήσουν, να βοηθήσουν. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να βάλουν κανένα άγαλμα Εθνάρχη, να φτιάξουν νέο δημαρχείο, να στήσουν Καρναβάλι με ξεπεσμένες βουλγαρο-Βραζιλιάνες, να διοργανώσουν πολιτιστικές εκδηλώσεις αφιερωμένες σε «Μεγάλους Έλληνες» και να γεμίσουν τον τόπο τουβλάκια. Για αυτά, πάντα υπάρχουν λεφτά. Συνήθως δανεικά. Για τα οποία εγγυήθηκε το Κράτος, δηλαδή ο ηλίθιος ο φορολογούμενος. Θα μου πεις, φταίει η ματαιοδοξία και η κακογουστιά του δημάρχου, όταν εσύ βγάζεις βόλτα το σκύλο στη γειτονιά σου και δεν κάνεις τον κόπο να μαζέψεις τα κακά του; Στη γειτονιά σου έτσι; Φαντάσου πόσο τη μισείς.
Πράξη δεύτερη: Η περίφημη «ψήφος διαμαρτυρίας». Στις δημοτικές σε πιάνει ο πόνος να «τιμωρήσεις», κυρίως με την αποχή. Σόρρυ, που σου χαλάω τη φαντασίωση, μανίτσα μου, αλλά λάθος κάλπη και λάθος timing. Εκεί που πρέπει να κοιτάς το δέντρο κάτω από το οποίο είναι το σπίτι σου, εσύ κοιτάς το δάσος. Και καλά για να σου δώσουν σημασία, επειδή την είδες «χαλαρός». Και την ώρα που εσύ έπινες ούζα από τη χαρά σου, επειδή «έστειλες μήνυμα», από πίσω σου άνοιγε σαμπάνιες ο εκλεγμένος δήμαρχος-δικτατορίσκος. Έτοιμος να πάρει το πριόνι για να σου κόψει και τα χαμομήλια που έχεις στην αυλή.
Τα έμαθες όμως τα νέα; Η κωμωδία απέκτησε και τρίτη πράξη: το κερασάκι στην τούρτα λέγεται περιφερειάρχης. Ο «μικρός πρωθυπουργός», όπως τον ονόμασαν που θα διαχειριστεί -λέει- μεγάλα κονδύλια και θα είναι υπεύθυνος μέχρι και για τα νοσοκομεία. Κοίτα να δεις σε μια χώρα-κουτσουλιά (στην κυριολεξία) έχουμε 300 βουλευτές και 15 πρωθυπουργούς: έναν κανονικό, έναν στο waiting list και 13 «μικρούς» στην περιφέρεια. Εγώ πάλι ο δύσπιστος έχω τη φρικτή υποψία ότι ο νέος περιφερειάρχης θα συμπεριφέρεται σαν παλαιός νομάρχης: τα παράπονά σας στην κυβέρνηση.
Ακόμα και αν έχεις κάθε καλή διάθεση να πιστέψεις στις εξαγγελίες για τον περιφερειάρχη, έρχονται τα κομματικά επιτελεία και στο καπελώνουν: Το μόνο που ενδιαφέρει είναι τι χρώμα θα έχει το βράδυ των εκλογών ο χάρτης της Ελλάδας. Και σε κοροϊδεύουν από πάνω ότι πιστεύουν στον «Καλλικράτη». Τέτοια πίστη δεν είχε ούτε η γυναίκα του original Καλλικράτη. Αν δηλαδή ήταν παντρεμένος ο καλλιτέχνης και δεν συζούσε με τον Eλαιοχρωματιστή.
Ακόμα και αν προσπεράσεις τα κόμματα που στέκονται με τον μαρκαδόρο για να βάψουν τον χάρτη και προτιμήσεις τα λεγόμενα «ανεξάρτητα» πρόσωπα, αυτά είναι τόσο φαιδρά που σου έρχεται να φωνάξεις τον Ρώσο πρόεδρο Μεντβέντεφ να διορίσει ο ίδιος τον Παφίλη -τιμής ένεκεν- για την ΕΣΣΔ ρε γαμώτο, που εξακολουθεί να έχει fan club.
Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά όσο μπαρούφα είναι να πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάτι στην περιφέρειά σου επειδή ψήφισες με γνώμονα τον «Καλλικράτη», άλλο τόσο μπαρούφα είναι να πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάτι επειδή «τιμώρησες» και ψήφισες αυτόν που έβριζε το Μνημόνιο. Απλά κάποιοι θα αποκτήσουν λόγο ύπαρξης για μια εκλογική βραδιά ή θητεία. Ψιλά (και γραφικά) γράμματα.
Αν θέλεις να αλλάξει κάτι στην περιφέρειά σου, κόψε τα γλυκά και το άσπρο ψωμί. Και άρχισε τη γυμναστική. Κατά προτίμηση με τον Ελαιοχρωματιστή. Κάτι παραπάνω θα ήξερε ο Καλλικράτης.

ΥΓ Μόλις θυμήθηκα ότι η κωμωδία των δημοτικών εκλογών έχει και τέταρτη πράξη: τη Διακαναλική συνέντευξη.