Raquel

Πολύ μου αρέσει αυτή η κατάσταση: να πέφτεις πάνω σε ταινίες που αρχικά δεν σου γεμίζουν το μάτι. Δες εδώ και πες μου. Σε κερδίζει αυτή η αφίσα; Την βλέπεις τη δυσοίωνη τη φάτσα. Και όμως η μαντάμ δίπλα είναι ο τίτλος της ταινίας από τη Χιλή: La Nana (η υπηρέτρια).
Το όνομά της είναι Raquel (Ρακέλ) και δουλεύει σε μια εύπορη οικογένεια της Χιλής. Πιστή σαν σκυλί και ικανή σαν ρομπότ, τούς υπηρετεί πάνω από 20 χρόνια. Υποτίθεται ότι είναι 40 something, αλλά αν αυτή είναι τόσο, τότε εγώ είμαι αβάπτιστο. Τέλος πάντων, δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι η Raquel είναι ο ορισμός του ανθρώπου που χώθηκε βαθιά στο ρόλο: Υπηρέτρια γεννήθηκα και υπηρέτρια θα πεθάνω. Όχι αυτές οι αμερικανιές τύπου η Jennifer Lopez καμαριέρα και πέφτει πάνω σε Βρετανό που θέλει να την κάνει βασίλισσα. Πού πας χριστιανέ μου με το stiff upper lip? Ο Κάρολος με την Καμίλα είσαι;
Πάμε παρακάτω: κάποια στιγμή τα χιλιανά αφεντικά έχουν μια φαεινή ιδέα. Βλέπουν τη Raquel που έχει αρχίσει λίγο να ρετάρει και λένε, κάτσε να της πάρουμε βοηθό. Πρόσεξε: όχι απόλυση, ξέρεις δεν βγαίνω μανίτσα μου και πάρε δύο μισθούς και καλή τύχη. Βοηθό λένε να προσλάβουν.
Εν τω μεταξύ, ξέρεις εγώ με τι δυσπιστία το αντιμετώπισα όλο αυτό. Εμένα δεν θα με ξεγελάσουν πάλι αυτές οι πλούσιες Χιλιανές. Να φανταστείς επί Allende έβγαιναν στο δρόμο και χτύπαγαν τις άδειες κατσαρόλες, τύπου «κοιτάξτε κόσμε, κοτζάμ σοσιαλιστής πρόεδρος που αφήνει εμάς τους φτωχούς νηστικούς». Αμ δεν φταίτε εσείς, αγάπες μου. Ο Allende φταίει που δεν σας έβαλε σε ένα αεροπλάνο να σας στείλει στους παραδείσους του Τσαουσέσκου και του Χόνεκερ να κόβετε την πείνα με το ψαλίδι.
Έτσι που λες. Η πλουτοκρατία αποφάσισε να προσλάβει άτομο. Και έρχεται η βοηθός στο σπίτι, η οποία δεν της έφταναν όλα, ήταν και από το Περού. Και την βλέπει η Raquel και γίνεται έξαλλη. Όχι από φόβο μην χάσει το ψωμί της, γιατί ψωμί υπήρχε. Το ρόλο φοβόταν μην χάσει. Την αφοσίωση στην οικογένεια. Και φυσικά πετυχαίνει να την διώξει. Η peruana έφυγε με συνοπτικές και κλάματα.
Και εκεί που λες, κέρδισε τη μάχη η δική σου και θα μείνει να είναι η μόνη υπηρέτρια, σκάει μύτη η δεύτερη βοηθός. Έξι φορές πιο δυσοίωνη, τρεις φορές πιο χοντρή, δύο φορές πιο γλωσσού και μία φορά πιο γριά. Δηλαδή, αν και καλά η Raquel είχε αρχίσει να ρετάρει, αυτή τι δουλειές θα έκανε; Το τραπεζάκι με swiffer? Αυτό το κάνω και εγώ.
Είχε όμως ένα καλό: ταξική συνείδηση. Σου λέει, τι καθήκον μωρή Raquel και αφοσίωση στην πλουτοκρατία και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου; Θα σε πετάξουν, καημένη, σαν στυμμένη λεμονόκουπα με τον πρώτο ανασχηματισμό και θα ορκιστεί υπουργός η Ζωζώ Σαπουτζάκη. Τζάμπα κόπος όμως. Η Raquel είχε τόσο διαβρωθεί από το σύστημα, που το μόνο που ήθελε ήταν να την διώξει. Μην βάλεις στοίχημα και το χάσεις. Χαλαρά την έδιωξε. Με συνοπτικές και ελαφρά τραύματα.
Και εκεί που ξαναλές ότι επιτέλους ησύχασε, καθότι η πλούσια οικογένεια δεν θα επιχειρούσε να φέρει και τρίτη βοηθό, σκάει μύτη η κατάρρευση. Τέζα η Raquel. Και ποια είναι η πρώτη σου σκέψη: να δεις που θα δικαιωθεί η γριά γλωσσού και η πλουτοκρατία θα πετάξει το υπηρετικό προσωπικό στο νοσοκομείο «Ελπίς» παρέα με τον Λοβέρδο να κάνει αθλοπαιδιές. Αμ δε. Έχασες και πάλι συντρόφισσα Αλέκα. Διότι η πλουτοκρατία την έκανε καλά και την έφερε σπίτι. Και της πήρε και βοηθό. Αναγκαστικά πλέον. Η τρίτη προσπάθεια που λέγαμε. Μια γλυκύτατη κοπελίτσα, λίγο χύμα, λίγο ψαγμένη, λίγο ψυχοπονιάρα, λίγο μου έκανε και για gay. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν είχε σημασία.
Διότι, η Raquel ζωντάνεψε και -κυρίως- ανακάλυψε εκ νέου τον εαυτό της. Τον άνθρωπο που είχε παγιδευτεί μέσα στο ρόλο. Δες την ταινία να δεις πώς έγινε αυτό. Μην στα πω και όλα.
Και όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους και ξαναδείς την αφίσα, έχεις αλλάξει άποψη για το περίεργο αυτό πρόσωπο.