Αγλαΐα

Είδες που και εγώ μια φορά είχα δίκιο; Θυμάσαι που έσκασαν μύτη τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών με τα χιλιάδες διαμερίσματα και ευρώ; Και με το που έγινε το τζέρτζελο, άρχισαν ένας-ένας οι βουλευτές να δίνουν εξηγήσεις; Δηλαδή, τη μία και μοναδική εξήγηση που σου έλεγα: το greek dream. «Καλέ, δεν είναι δικά μας όλα αυτά, τα κληρονομήσαμε. Πέθανε εκείνη η θεία και μας τα άφησε». Πλάκα-πλάκα, δεν έπρεπε να το λέμε «πόθεν έσχες βουλευτών», αλλά «πόθεν έσχες κληρονόμων». Κατά προτίμηση, ανιψιών. Πάρε για παράδειγμα, τον vicepresidente: τη θεία Αγλαΐα κληρονόμησε, η οποία είχε ένα σκασμό οικόπεδα και αγροτεμάχια. Και ως κλασσική... Αγλαΐα, τα χώρισε πριν πεθάνει σε 400 μέρη και τρέχουν τώρα τα ανίψια να συνεννοηθούν. Το λες και εκδίκηση της γυφτιάς. Μια ζωή τα έβριζες εκείνα τα άχρηστα τα ξαδέλφια σου και τώρα ψάχνεις να τα ανακαλύψεις μέσω facebook για να βρείτε άκρη με το 1/400 που έχει κληρονομήσει έκαστος από τη θεία Αγλαΐα. Και εκείνη από τον τάφο σε καμαρώνει να τρέχεις να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα στον ψηφοφόρο. Και το κοντέρ στην Εφορία, να γράφει. Και η περαίωση για το φόρο κληρονομιάς, να αργεί. Χίλια χρόνια να ζήσει η κάθε θεία Αγλαΐα εκεί στον τάφο.
Είπα Facebook και λέω να ρίξω την ιδέα. Να φτιάξουμε ένα group με τίτλο: «εγώ δεν τα έφαγα μαζί με τον Πάγκαλο για να πληρώνω τη χρεωκοπία και το Μνημόνιο». Πρώτος θα γίνω μέλος. Ούτε με διόρισαν, ούτε επιδότηση πήρα, ούτε ψεύτικη σύνταξη, ούτε bonus, ούτε εκτός έδρας, ούτε μεγάλες αυξήσεις, ούτε το αυθαίρετο νομιμοποίησα, ούτε τον αιγιαλό καταπάτησα, ούτε δήμαρχος έγινα, ούτε εργατοπατέρας το έπαιξα, ούτε συνεργάτης πολιτευτή ανακηρύχθηκα, ούτε το ρέμα μπάζωσα, ούτε φακελάκι στην πολεοδομία έδωσα. Δεν τα έφαγα μαζί με τον Πάγκαλο, διότι είναι γνωστό ότι στους μεγάλους μπουφέδες ποτέ δεν χωράνε όλοι. Ή μάλλον να στο πω αλλιώς: αυτοί που πρώτοι πιάνουν θέση είναι οι ψωμόλυσσες. Όχι με την πείνα του στομαχιού, αλλά του ματιού και της ματαιοδοξίας. Την πείνα του στομαχιού μπορείς να την δικαιολογήσεις. Το έμαθες και στη βιολογία, βρε αδελφέ: άμα γουργουρίζει το στομάχι, στέλνει μήνυμα στον εγκέφαλο και ο μπουφές θα αναστενάξει, τι να κάνουμε; Αλλά η πείνα του ματιού και της ματαιοδοξίας, δεν δικαιολογείται επιστημονικώς. Είναι μια χυδαιότητα που απλά έχει αναχθεί σε επιστήμη. Που κερδίζει βραβεία ευαισθησίας, χειροκρότημα, status και την πρώτη θέση στον μπουφέ.
Αγαπημένε ανιψιέ της θείας Αγλαΐας, να τη δεχθώ τη θεωρία ότι όλοι τα φάγαΤΕ μαζί. Γιατί όμως δεν το είπες προεκλογικά; Να έβγαινες, μανίτσα μου, στο τηλεοπτικό μπαλκόνι της Όλγας με το παρεάκι της, να μας κοίταζες στα μάτια και να έλεγες: τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, εμπρός ψηφίστε με να τα φάμε μαζί. Η Δημοκρατία πάει μπουφέ.
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί εμείς οι Περονιστές είμαστε τα καλύτερα ατομάκια; Διότι ο Περονιστής θα στο πει ευθέως προεκλογικά: να τα φάμε μαζί (τα δανεικά), αλλά αν χρεωκοπήσουμε, μην μου ζητήσεις το λόγο, διότι σε είχα προειδοποιήσει. Το πολύ-πολύ να ψηφίσεις πάλι έναν Περονιστή για να σε σώσει. Από τον προηγούμενο, που τον είχες ψηφίσει για να τα φάτε μαζί. Ακούγεται περίπλοκο, αλλά τουλάχιστον, μεταξύ κατεργαραίων, υπάρχει ειλικρίνεια. Και μια θέση στον μπουφέ. Ή όπως τον λέμε και στην Argentina, parilla.
Αλλά τι περιμένεις τώρα από Ευρωπαίους «κεντροαριστερούς»; Δεν τον είδες και τον άλλον τον ομοϊδεάτη τους στη Βρετανία; Πήγε η βασίλισσα, γριά γυναίκα, να ζητήσει επίδομα θέρμανσης και ο Τόνι Μπλερ το αρνήθηκε. Ο ανάλγητος. Δεν σεβάστηκε ούτε καν το γεγονός ότι είναι 400 χρόνια βασίλισσα και ακόμα κολλάει ένσημα. Ο ανιστόρητος.
Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Από κάποια aunt Αγλαΐα θα την βρει και αυτός. Σαν να την βλέπω ήδη καθισμένη απέναντι στον συμβολαιογράφο να χαμογελά σατανικά, καθώς τεμαχίζει εκτάσεις και αγροτεμάχια.
God Save θεία Αγλαΐα.