Aγωνίες

Δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ τρεις αγωνίες είχα στη ζωή μου. Η μία ήταν αν εκείνο το πελαγωμένο humanoid θα βρει τα 200+ χιλιάρικα που του ζήτησε προκαταβόλα η Δικαιοσύνη ως αντίτιμο για την εμμονή του να προστατεύει τον τέως καταλληλότερο. Η δεύτερη αν ο γνωστός Αλέκος με τους Λάκηδες και τους νέους που εξεγείρονται θα βάλει υποψηφιότητα για περιφερειάρχης. Και η τρίτη αν θα γίνει δομικός ή σαρωτικός ανασχηματισμός. Τελικά έγινε εκνευριστικός ανασχηματισμός: εκεί που έβλεπες τη συμπατριώτισσα Patty να κάνει σαχλαμαρίτσες στο Buenos Aires, κόβεται το πρόγραμμα και σκάει μύτη η Όλγα με το παρεάκι σε μια ατελείωτη παρλαπίπα με ονόματα.

Κορυφαία στιγμή ήταν όταν ο τίτλος κάτω από το παρεάκι έγραφε: Το υπουργείο τάδε αναλαμβάνει ο Όθωνας. Και με έπιασε μια νοσταλγία ότι γυρίζει επιτέλους από την εξορία ο βασιλέας, για να πετάξει όλο αυτό το σκυλολόι έξω από το Παλάτι. Μετά έπεσε άλλη λεζάντα ότι ο Λοβέρδος αναλαμβάνει υπουργός Υγείας, Αθλοπαιδιών και Καλλιτεχνικού Πατινάζ και προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα.

Τελικά έγινε τόσο τζέρτζελο για να φύγει από την κυβέρνηση η λατρεμένη μου Κατερίνα Μπατζελή. Την οποία πολύ γούσταρα, γιατί μου θυμίζει τη Lena Olin, αυτή την τόσο παρεξηγημένη ηθοποιό. Θυμάμαι όταν ζούσα στο Λονδίνο, την είχα πρωτοδεί στην ταινία Romeo is bleeding παρέα με τον Gary Oldman. Στην ταινία παρέα, όχι με μένα. Πού τέτοια τύχη.

Πάει λοιπόν το Κατερινάκι. Και μόνο που ανέχτηκε τη γραφικότητα των ετήσιων αγροτικών «κινητοποιήσεων», έπρεπε να είχε πάρει προαγωγή. Αλλά τι τα θέλεις, Κατερινάκι μου; Μια χαρά ήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο και φαγώθηκες να γυρίσεις στην «κεντρική πολιτική σκηνή». Δεν είδες την Μαριέτα τι έπαθε πριν λίγα χρόνια; Αφησε την Petite France στο Στρασβούργο για να γίνει μέλος σε μια κυβέρνηση-συμμορία. Και η συμμορία την πέταξε στα σκουπίδια. Πάλι καλά που στο τέλος αποκατέστησαν την αδικία. Μην φανταστείς ότι το έκαναν επειδή την αγάπησαν. Απλά, ως δεξιοί άνθρωποι, κάθε τόσο βλέπουν οράματα στον ύπνο τους και φοβήθηκαν μην καούν στην κόλαση. Έτσι, η Μαριέτα επέστρεψε στην Orangerie του Στρασβούργου. Σπανιότατη περίπτωση αποκατάστασης αδικίας, η οποία ασφαλώς και θα απασχολήσει τον ιστορικό του μέλλοντος. Αν βρεθεί ιστορικός να ασχοληθεί με τον γαλάζιο θίασο. Ο οποίος δεν περνά μέρα που να μην σε αφήνει άφωνο. Τις προάλλες αποκαλύφθηκε ότι ένας από δαύτους αρνήθηκε να πληρώσει 15 ευρώ εισιτήριο στο πλοίο της γραμμής. Απορώ γιατί ο καπετάνιος δεν τον πέταξε έξω με τις κλωτσιές.

Τέλος πάντων, εγώ ένα κατάλαβα από τον ανασχηματισμό. Σε μια τόσο μικρή χώρα χρειάζονται 300 βουλευτές και μια κυβέρνηση από 45 μάστορους και 60 μαθητάδες. Ούτε στους σοσιαλιστικούς παραδείσους της Αλέκας δεν υπήρχε τόση γραφειοκρατία να χειριστείς. Πόσο κρίμα που πάντοτε ζεις το ίδιο παραμύθι: «μικρό και ευέλικτο σχήμα» στην αρχή μέχρι τελικά να καταλάβεις ότι είχες κάνει μια τρύπα στο νερό. Ξέρεις τώρα: οι ισορροπίες, το κόμμα, οι γεωγραφικές περιφέρειες, οι εργατοπατέρες που έχουν τα νεύρα τους και πάει λέγοντας. Και πώς γίνεται πάντα: τόσοι μάστοροι και μαθητάδες και ποτέ δεν βρίσκεις ποιος είχε την ευθύνη για οτιδήποτε.

Εν τω μεταξύ, τώρα θυμήθηκα ότι έχω και μια ακόμα αγωνία: συμπάσχω με το λαό της Γλυφάδας που έχει να αντιμετωπίσει το φρικτό δίλημμα: να ψηφίσει για δήμαρχο τον υιό Βαρβιτσιώτη ή την κόρη Φάνης-κόρη Πάλλης-κόρη και Πετραλιάς; Τι δύσκολες ώρες περνάνε και αυτοί οι άνθρωποι στη Γλυφάδα.

Α ρε Κατερινάκι. Α ρε Lena Olin.