Κερκίδα

Δεν ξέρω αν το έμαθες, αλλά το Cristinάκι απέκτησε ανταγωνίστρια. Εκεί στην Costa Rica θα έχουν πλέον γυναίκα πρόεδρο με το όνομα Laura Chinchilla. Πάλι καλά που δεν ήθελε να γίνει τραγουδιάρα, γιατί σε μαρκίζα με τέτοιο επίθετο δεν έμπαινε.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι η Costa Rica έχει ένα μοναδικό ρεκόρ: η Κεντρική Αμερική -με εξαίρεση το Μεξικό- ήταν το πειραματόζωο των «μεγάλων» τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Μην τα ξεχνάς και μου ενοχοποιείς μόνο τους Αμερικάνους, επειδή βολεύει. Μια χαρά καθάρματα ήταν και οι άλλοι. Πείνα και από εδώ πείνα και από εκεί. Λοιπόν η Costa Rica τα γλίτωσε τα μπλεξίματα με αντάρτες και κινήματα. Μετά κατήργησε και τις Ένοπλες Δυνάμεις και ησύχασε. Και τώρα ασχολείται με την «πράσινη ανάπτυξη». Α ρε Γιώργο που θέλεις να μας κάνεις Δανία της Μεσογείου. Δεν μας κάνεις καλύτερα Costa Rica.

Και ενώ εκεί απέκτησαν γυναίκα πρόεδρο, στη Χιλή μια άλλη πρόεδρος, η Michelle Bachelet των Σοσιαλιστών παρέδωσε την εξουσία στον δεξιό μεγιστάνα Sebastián Piñera. Kρίμα που το Σύνταγμα δεν της επέτρεπε δεύτερη θητεία, γιατί θα είχε βγει με τα τσαρούχια. Ο υποψήφιος όμως που στάθηκε απέναντι στον μεγιστάνα ήταν απλά μια πολύ κουρασμένη επιλογή. Και έτσι η δεξιά επανήλθε. Σε μια χώρα που η δημοκρατία λειτουργεί υποδειγματικά. Μπράβο τους. Το μόνο που τους καταλογίζω είναι που δεν τιμώρησαν ποτέ τους πραξικοπηματίες. Κανείς δεν έκατσε στο εδώλιο, όπως στην Argentina, που τους σέρνουν στα γεράματα και καλά τους κάνουν. Στη Χιλή ήταν πιο δύσκολο. Γιατί όσο και αν σε στεναχωρεί, μπορεί για τους μισούς ο Pinochet να ήταν χασάπης, για τους άλλους μισούς όμως δεν ήταν. Οπότε άκρη δεν βρίσκεις.

Εν τω μεταξύ, μόλις θυμήθηκα ότι ένα από τα πιο σούπερ ατομάκια της Νοτίου Αμερικής, θα φορέσει την κορδέλα: ο Pepe Mujica σε λίγες μέρες θα γίνει πρόεδρος της Ουρουγουάης. Μεγάλη μορφή: αντάρτης τη δεκαετία του 1970 παντρεμένος με μια επίσης αντάρτισσα, ζει σε μια φάρμα παρέα το τρακτέρ και τα σκυλιά του. Επιδοτήσεις δεν ξέρω αν παίρνει. Φυλακίστηκε 11 χρόνια στη διάρκεια της δικτατορίας, δύο από τα οποία τα πέρασε στην απομόνωση. Σχεδόν μέσα σε ένα πηγάδι. «Εκεί κατάλαβα ότι τα μυρμήγκια βγάζουν κραυγές» είχε πει κάποτε. Η ζωή συνεχίστηκε και μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ο Pepe έγινε υπουργός στην πρώτη κεντροαριστερή κυβέρνηση της χώρας και τελικά πρόεδρος.

Ανήκει στο είδος της Αριστεράς που εγώ θαυμάζω. Στην ίδια ανήκει και ο Inacio da Silva, γνωστός με το παρατσούκλι «Λούλα», ο οποίος γεννήθηκε πάμφτωχος, έζησε πάμφτωχος, έγινε κανονικότατος εργάτης, μετά συνδικαλιστής, ίδρυσε κόμμα και τελικά έγινε πρόεδρος της Βραζιλίας. Και τώρα ετοιμάζεται και αυτός να παραδώσει σε μια γυναίκα.

Αυτό οι δύο δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική υστερία της Argentina (το παραδέχομαι). Ούτε με τους θεατρινισμούς του Hugo στη Βενεζουέλα και εννοείται ότι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα εγχώρια τεμάχια, που ονειρεύονται κοινωνικά μέτωπα και νέους που εξεγείρονται.

Αλλά βλέπεις, όταν πεινάσεις, θα αρπάξεις την ευκαιρία και θα γίνεις εξουσία. Μπας και αλλάξει τίποτα. Μπας και γλιτώσεις κανέναν χριστιανό από την πείνα που εσύ πέρασες.

Αμα δεν πεινάσεις, απλά κοιτάς τον ταύρο από την κερκίδα, που λένε και οι Ισπανοί.

Και μπαρουφολογείς.