Πάθημα

Kαλά να πάθω. Έχω αυτή τη μανία και με έχουν πάρει στο ψιλό: Μόλις κάπου μυριστώ πατρίδα, τρέχω. Ειδικά όταν έχω καιρό να πάω (όπως τώρα) και δεν λέει να περάσει ο καιρός για να πάω (όπως τώρα).
Έτσι την πάτησα με την ταινία Tetro του κυρ Κόπολα. Να το δεις είναι στην Αrgentina, μου είπαν. Και πήγε η κοροϊδάρα. Ακου να δεις στόρι: Αδελφός εξ Αμερικής φτάνει στο Buenos Aires να βρει τον αδελφό του και να γίνουν one happy family. Ο ένας αδελφός έχει χιλιάδες άλυτα θέματα, ο άλλος εκατομμύρια άλυτα θέματα. Όπου ο αδελφός με τα εκατομμύρια άλυτα, ούτε ζωγραφιστό δεν θέλει να δει τον αδελφό με τα χιλιάδες άλυτα. Και η συνέχεια επί της οθόνης.
Και τι οθόνης: σε μαύρο και άσπρο. Δεν αμφισβητώ τις ικανότητες του κυρ Κόπολα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν βρήκα το λόγο του άσπρου-μαύρου. Στην αρχή σκέφτηκα ότι την είδε λίγο ατμόσφαιρα. Πώς να δώσεις όμως μια «παρεϊστικη» εκδοχή της Boca με το tango και τους περίεργους -σχεδόν περιθωριακούς- τύπους, χωρίς χρώμα;
Για τους χαρακτήρες, τι να σου πω; Είμαι και εγώ ξυνός άνθρωπος, το παραδέχομαι. Αλλά μου φαινόταν ότι πάλευε να τους φτιάξει, να εξηγήσει τα άλυτα, έβαζε περίεργα βλέμματα, αναδρομές, ξεσπάσματα και στο τέλος γινόταν μια σούπα. Εξαιρώ την πρωταγωνίστρια (η γυναίκα του ενός αδελφού), η οποία ήταν εκπληκτική. Εξαιρετική ηθοποιός η Maribel Verdú, ίσως τη θυμάσαι από την αριστουργηματική ταινία El Laberinto del Fauno και παλαιότερα το Y tu mamá también.
Αμ εκείνη η Carmen Maura; Ένας άχρωμος, σχεδόν αόρατος ρόλος. Μονίμως με ένα μαύρο ζευγάρι γυαλιά, ανάθεμα και αν έβλεπε μπροστά της. Και την έβαλε να μιλήσει αγγλικά. Είναι που λέμε σε βλέπω να σφαδάζεις και σου δίνω το τελειωτικό χτύπημα. Ασε που μια από τις πιο ωραίες στιγμές της ταινίας, χάθηκε εντελώς: Μια μικρή παράσταση στήνεται στο ιστορικό Café Tortoni του Buenos Aires (στέκι καλλιτεχνών και διανοούμενων, αλλά και τουριστική ατραξιόν) και η Carmen Maura την παρακολουθεί ως κριτικός κινηματογράφου. Εννοείται με το μαύρο γυαλί. Και εσύ μέσα στο τόσο άσπρο και μαύρο χάνεις την ατμόσφαιρα του Café. Ακου με που σου λέω.
Χώρια που στη μέση της ταινίας πάει τους ήρωες στην Παταγονία. Ξέρεις τώρα τι έρωτα έχω εγώ με την Παταγονία. Αλλά η ομορφιά περνά απαρατήρητη. Θα μου πεις, τουριστικό φιλμάκι έκανε; Προφανώς όχι και πάω πάσο. Αλλά όταν είδα τον πρωταγωνιστή να αντικρίζει σχεδόν με απάθεια τον παγετώνα (που σου κόβει την ανάσα, όταν τον δεις), ήθελα να τραβήξω τα μαλλιά που δεν έχω. Και μην μου πεις τώρα ότι ήταν σκηνοθετικό αριστούργημα που γυάλιζε στο μάτι του πρωταγωνιστή το άγριο λευκό τοπίο. Καταρχήν ο παγετώνας είναι γαλάζιος και ο πρωταγωνιστής είχε τόση τρέλα που το μάτι γυάλιζε μια χαρά και μόνο του. Το είχαμε εμπεδώσει.
Όσο για την «ανατροπή», whatever. Δηλαδή εσύ τι περίμενες; Να λιώσει ο παγετώνας;

ΥΓ Και μην μου αρχίσεις αναλύσεις κινηματογραφικές. Εγώ αυτά είδα. Πρέπει να αρέσει σε όλους ο Φράνσις και ο Φορντ;