Λύσεις

Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά κάποτε υπήρξα συμβασιούχος. Σύμβαση έργου (δηλαδή μηδέν δώρα Χριστουγέννων ή επιδόματα), η οποία ανανεωνόταν κάθε τρεις μήνες. Τι έκανα; Τα γνωστά: κάλυπτα «πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ενώ ο διπλανός μου ήταν μόνιμος». Σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριστώ ότι δούλευα περισσότερο από τον μόνιμο διπλανό μου. Αλλοτε δούλευε εκείνος περισσότερο, άλλοτε εγώ. Να είμαστε δίκαιοι.
Όσο ήμουν συμβασιούχος θυμάμαι ότι στο γραφείο ακουγόταν η ίδια φράση: κάποτε θα γίνουμε μόνιμοι. Ορισμένοι μάλιστα έλεγαν να φτιάξουμε «επιτροπή», «να βρούμε κανέναν εργατολόγο» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, στα οποία δεν έδινα καμία σημασία. Για μένα ήταν απλά μια δουλειά με ελάχιστα λεφτά, από τα οποία τα περισσότερα έφευγαν σε καφέδες και μεταφορικά.
Η μόνη σοβαρή σκέψη που έκανα τότε ήταν: νέος είσαι, ψάξε να βρεις κάτι άλλο, χρησιμοποιώντας αυτή τη δουλειά σαν εμπειρία, να λες ότι είσαι κάπου. Και αυτό έκανα. Και μετά από τρία χρόνια έφυγα. Γιατί μετά από τρία χρόνια, αναρίθμητες αποστολές βιογραφικών και μερικές δεκάδες συνεντεύξεις, μια «κανονική» δουλειά, τη βρήκα. Στον ιδιωτικό τομέα.
Υποθέτω ότι την ίδια σκέψη θα μπορούσαν να κάνουν και όλα αυτά τα νεαρά παιδιά των Stage που βγαίνουν στους δρόμους. Παρέα με τους επαγγελματίες ευαίσθητους, που τους χαϊδεύουν τα αφτιά για μονιμότητα. Δεν είναι όμως φοβερό; Οι επαγγελματίες ευαίσθητοι είναι συνήθως άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους. Μου θυμίζουν τον Κωνσταντάρα-Μαυρογιαλούρο που ρωτά τον Γκρούεζα, τι δουλειά κάνει. «Μα εγώ είμαι του κόμματος, κύριε υπουργέ», απαντά εκείνος. Ασφαλώς.
Δεν κάνω τον έξυπνο, δεν κρίνω κανέναν. Ο κάθενας κάνει την επιλογή του. Και τις επιλογές μας -ιδίως τις λανθασμένες- πάντα μπροστά μας τις βρίσκουμε. Το έχουν αυτό το κακό συνήθειο.
Πώς να λύσεις τη ρημάδα την ανεργία;
Θα σου πουν οι ειδικοί να πάψεις να έχεις κρατικοδίαιτη οικονομία, να ανοίξεις τα κλειστά επαγγέλματα (με εξαίρεση τους ταξιτζήδες, το είπε και ο Σαμαράς), να απλοποιήσεις τις διαδικασίες δημιουργίας επιχείρησης, να κάνεις βιομηχανία πάνω σε κάτι στο οποίο είσαι καλός (τάβλι, φραπέ, αρχαίος κίονας, greek lover), να φτιάξεις ένα μόνιμο φορολογικό σύστημα για να ξέρει ο άλλος με τι έχει να κάνει μπλα μπλα μπλα... Ωραία ακούγονται, ρε γαμώτο, αλλά για τη Σουηδία. Εδώ είναι Ελλάδα και το κάπνισμα επιτρέπεται.

Ο άλλος θα σου πει να ισοπεδώσεις τις γειτονικές χώρες, ώστε να μην υπάρχουν φτηνά εργατικά χέρια και οι Έλληνες πατριώτες επιχειρηματίες να ξαναφέρουν τις δουλειές τους πίσω. Ένας άλλος θα συμπληρώσει να διώξουμε όλους τους ξένους, ώστε να αναβιώσει και πάλι η Ελληνίδα υπηρέτρια στα σπίτια των πλουσίων, ο λεβέντης ο μπρατσωμένος Έλλην στην οικοδομή, η αγνή χωριατοπούλα στον κάμπο, το πιπίνι με τα 40 σκουλαρίκια στο ντιλίβερι και οι ξανθιές πατριώτισσες στα καμπαρέ-πολιτιστικά κέντρα. Παράλληλα, ξηλώνεις τα κλιματιστικά από ασθενοφόρα, νοσοκομεία, ΕΛΤΑ και λεωφορεία, ώστε στον σκληρό καύσωνα να φεύγει και καμιά γριά, να κάνουμε και λίγη οικονομία στις συντάξεις... Πολύ ακραία μου φαίνονται αυτά και εγώ -όπως και το Dorabak- δεν συνεργάζομαι με τα άκρα.

Τις προάλλες άκουσα και μια ακόμα λύση. Να προσλάβουμε 100 χιλιάδες στο Δημόσιο μέχρι το 2014. Εγώ σε πάω πιο μπροστά. Αν ο κόσμος δεν καταστραφεί το 2012, να προσλαμβάνουμε κάθε χρόνο 100 χιλιάδες μέχρι το 2014, οπότε θα έχουμε: τους τωρινούς 700 χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους + 500 χιλιάδες= 1,2 εκατομμύριο δημόσιους υπαλλήλους. Ανάθεμα βέβαια και αν θα βρεθεί ένας να πάει να κάνει τον γιατρό στην Αστυπάλαια ή τον δάσκαλο στον Αη Στράτη. Αλλά σιγά τα λάχανα. Μπροστά στον εθνικό στόχο της μηδενικής ανεργίας θα σκάσεις αν η γριά στη Χώρα της Αστυπάλαιας μείνει χωρίς γιατρό; Ας βράσει λίγη μαντζουράνα.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: 1,2 εκατ. δημόσιοι υπάλληλοι και για να το στρογγυλοποιήσουμε θα προσλάβουμε και μια 300άρα χιλιάδες στην ΕΡΤ, ώστε να γίνει ακόμα πιο ανταγωνιστική. Πιάσαμε το 1,5 εκατομμύριο. Συν τα κορόιδα που δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα, συν τους μαθητές, τις γριές, τους τιμητές των πάντων... κάνεις τη σούμα και δεν μένει κανένας χωρίς δουλειά σε αυτή την υπέροχη πατρίδα.
Σούπερ ιδέα, πραγματικά. Και άσε τον Joaquinito Almunia να σου μιλάει για τις «εσταδίστικας γριέγας» (ελληνιστί greek statistics).
Τι λες; Το βάζουμε και σε δημόσια διαβούλευση;