To μπουκάλι

Εδώ στο μικρόκοσμό μας όταν δεν θέλουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με ένα πρόβλημα, είτε φτιάχνουμε Επιτροπή είτε κάνουμε διάλογο.

Βλέπε Παιδεία: για να γίνει δε και πιο εφετζίδικο του κόλλησαν και το «από μηδενική βάση». Η μέγιστη μπαρούφα, δεδομένου ότι το πολιτικό παιχνίδι έχει κανόνες: καλώς ή κακώς, κάποιος εκλέγεται για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα. Τι θα πει από «μηδενική βάση»;

Πάμε παρακάτω: Ο διάλογος μου θυμίζει μια ταινία όπου είχε πέσει ένα μπουκάλι στην έρημο Καλαχάρι (εκεί ζουν οι σουρικάτες) και μαζεύονται τα μέλη μιας φυλής και το κοιτάνε με δέος.

Στη δική μας περίπτωση το μπουκάλι είναι η Δημόσια Δωρεάν Παιδεία και γύρω του θα μαζευτούν να το κοιτάνε τα μέλη της πολιτικής μας φυλής. Από «μηδενική βάση».

Υποψιάζομαι ότι μετά από κάποια ώρα θα βαρεθούν, θα πεινάσουν, θα αναγκαστούν να πάνε να κυνηγήσουν καμιά καμηλοπάρδαλη και θα διαλυθούν ησύχως. Στο τέλος της ημέρας, ο καθένας θα πάει στην παράγκα του, αφού προηγουμένως προσκυνήσει το τοτέμ που πιστεύει.

Για να μην είμαι άδικος, υπάρχει κάτι στο οποίο θα συμφωνήσουν: ότι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

Σε αυτή τη χώρα γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με ένα όνειρο: τη θέση στο Δημόσιο. Το δικαίωμα στην ημιαργία, στο «σήμερα είναι Παρασκευή ας φύγουμε και μισή ώρα νωρίτερα», στο «μην παιδεύεσαι, δεν έχει νόημα, στο Δημόσιο είσαι», στο «βρέξει-χιονίσει θα πάρω έναν μισθό».

Ενίοτε, όλοι αυτοί κοιτούν απορημένα όσους μένουν στο εξωτερικό να δουλέψουν, όσους παιδεύονται στον ιδιωτικό τομέα, καμιά φορά ζηλεύουν που ακούνε για bonus, ενώ εκείνοι πήραν «τα ψίχουλα της ΑΔΕΔΥ». Δεν μετανιώνουν, όμως, για την επιλογή τους.

Και πώς φτάνει κανείς μέχρι αυτό το όνειρο; Για αυτό θα φροντίσει το μπουκάλι: ξεκινάς με παπαγαλία, φορτώνεσαι άχρηστες γνώσεις, συνεχίζεις με περισσότερη παπαγαλία, τρέχεις στα αγγλικά, στα γερμανικά, ψάχνεις εμένα να σου μάθω Ισπανικά, για να φτάσεις στο τέρμα που σε περιμένουν οι Πανελλήνιες Εξετάσεις. Γονείς κρεμιούνται στα κάγκελα των σχολείων αναμένοντας τα καμάρια τους να βγουν από το εξεταστικό, θειάδες κάνουν τάμα στη Μεγαλόχαρη να είναι «βατά και αναμενόμενα» τα θέματα στη Χημεία (πώς μπορεί η Μεγαλόχαρη να κάνει βατά τα θέματα στη Χημεία, ας μου εξηγούσε κάποιος), μετά οι γονείς σπρώχνουν χαρτί για να σπουδάσει ο κανακάρης και η γιαγιά περιμένει με αγωνία το πτυχίο να το βάλει δίπλα στην εικόνα του Αγίου (μεγάλη η Χάρη του).

Εκεί ακριβώς το μπουκάλι έχει ολοκληρώσει την αποστολή του,

Μετά αρχίζει η μπίζνα του Δημοσίου. Το γνωρίζουν όλοι. Εννοείται ότι το ξέρουν τα κόμματα, τα οποία για να τους χωρέσουν έχουν βρει χιλιάδες τρόπους: μόνιμοι, έκτακτοι, συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, περίπου μόνιμοι, κάπως «μην απελπίζεστε έρχεται η μονιμότητα», κάπως «ψηφίστε εμένα να σας χώσω», τύπου «ο υφυπουργός θα περάσει μια τροπολογία να σας πάρει» κλπ.

Το ξέρουν οι εφημερίδες που διαφημίζουν προσλήψεις κάθε Τρίτη, το ξέρουν τα φροντιστήρια που εγγυώνται «σίγουρη επιτυχία στον ΑΣΕΠ», το ξέρουν όσοι διαβάζουν καθημερινά για τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που χάνονται με την οικονομική κρίση.

Και όλοι μαζί χαίρονται που παγκοσμίως αποθεώνεται το Δημόσιο. Αλλο αν εκεί που μιλάνε για Δημόσιο, συχνά προτιμούν τον όρο «φορολογούμενος» (που εμείς εδώ ξεχνάμε) και δεν έχουν στο νου τους το δικό μας Δημόσιο (ούτε τον δικό μας φορολογούμενο).

Τώρα θυμήθηκα πώς τελειώνει η ταινία με το μπουκάλι: Ένας από τους ιθαγενείς ανέλαβε να περπατήσει ως την άκρη του κόσμου και να το πετάξει. Εκεί έρχεται σε επαφή με τον πολιτισμό.

Ε λοιπόν, αυτό θα έπρεπε να κάνουν και εδώ. Αφού μαζευτούν και το χαζέψουν, να πάνε να το πετάξουν κάπου μακριά μήπως και έρθουν σε επαφή με τη σοβαρότητα. Αλλά ποιος θα κάνει τόσο περπάτημα; Ποιος τολμά να καταργήσει άχρηστα μαθήματα; Να πει ευθέως ότι δεν πρέπει να μπουν ΟΛΟΙ στο Πανεπιστήμιο; Καταρχήν, ποιος είπε ότι όλοι θέλουν να σπουδάσουν;

Ποιος θα πει ότι το θέμα είναι να ρίξεις φράγκα και ενδιαφέρον στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο και όχι να κάνεις φασαρία για τα ιδιωτικά περίπτερα-κολέγια;

Θα αναλάβει κάποιος να πετάξει έξω τους αργόσχολους πρυτάνεις και καθηγητές; Θα ομολογήσει κανείς ότι η αδράνεια φέρνει τη «γενιά των 700 ευρώ» και το κλαψούρισμα για τους πτυχιούχους που τυλίγουν καλαμάκια (σόρρυ, σουβλάκια);

Τι λέω τώρα και εγώ. Πού να τρέχουν τώρα μέσα στην έρημο του μικρόκοσμού τους να βρίσκουν άκρη;

Πιο απλό δεν είναι να κοιτάνε (και εμείς από κοντά) το μπουκάλι;

(η φωτό είναι από το flickr)