Πεζοδρόμιο

Αυτός ο υποτιθέμενα σοφός λαός λέει πολύ συχνά «τα παράπονά σας στο δήμαρχο».
Ο δήμαρχος. Κατά τη γνώμη μου, μια χαμένη ευκαιρία. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα με τις τρομακτικά άσχημες και βρώμικες πόλεις, πλάκα πλάκα, ένας δήμαρχος θα μπορούσε να κάνει δουλειά. Τρελλή δουλειά.
Το ιδανικό μάλιστα θα ήταν να συμφωνήσουμε όλοι σε έναν και να τον αφήσουμε εκεί ισόβιο. Χωρίς εκλογές.
Τουλάχιστον θα γλιτώναμε τα κάγκελα, τα συντριβάνια, τα παλούκια με λαμπάκια για τα Χριστούγεννα, τα φουκαριάρικα τα πόνυ που τα καβαλάνε ΚΥΡΙΩΣ χοντρές, θα γλιτώναμε τη ματαιοδοξία και το αρχηγιλίκι του κάθε αποτυχημένου και αποτυχημένης, θα γλιτώναμε και τις γριές με τα Π που τρέχουν από τις 7 να ρίξουν την ψήφο.
Θα γλιτώναμε επίσης και από τους άλλους, της Αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο, που ουσιαστικά μια αγγαρεία κάνουν οι άνθρωποι για να καταγραφεί ένα ποσοστό. Τα ξέρουμε τα ονόματα, μην τα λέμε τώρα και πιάνουμε και χώρο.
Προφανέστατα δεν μπορώ να έχω άποψη για τη Θεσσαλονίκη (ίσως το μόνο που θα τους παρακαλούσα θα ήταν να πάψουν να αποκαλούν ΠΑΡΑΛΙΑ έναν δρόμο που βλέπει στο λιμάνι) ή για την Κινέτα (η οποία αποτελεί πλέον Μέγα Δουκάτο με Grande Duchesse την Ζωζώ Α').
Μπορώ όμως να έχω άποψη για τη ρημάδα την Αθήνα. Και να κάνω τα παράπονά μου στον δήμαρχο, επειδή έτσι λέει ο υποτιθέμενα σοφός λαός.
Ε λοιπόν, είμαι διατεθειμένος να συμφωνήσω σιωπηρά: ήρθες, μας κατσικώθηκες γιατί οι γριές με το Π δεν θα πεθάνουν ποτέ, και θέλεις να μείνεις γιατί δεν έχεις άλλες φιλοδοξίες. Μάλιστα. Bienvenido, Sr intendente θα σου έλεγαν στην Αργεντινή.
Να συμφωνήσουμε όμως σε κάτι; Το Δέντρο είναι σπάνιο είδος. Σαν την σουρικάτα μου. Δεν πιάνεται, δεν κόβεται, δεν μεταφέρεται. Απλά το αφήνουμε στην ησυχία του μήπως και τα καταφέρει.
Θες γκαράζ; Μαζί σου. Τετρακόσια να φτιάξεις. Δεν έχει χώρους αυτή η πόλη; Εγώ που γυρνάω βλέπω παντού κτίρια ερειπωμένα, ακάλυπτους που ονειρεύονται να γίνουν μεζονέτες, ακόμα και πολυώροφα παρατημένα στα μπετά. Ας είναι καλά η αθάνατη Ελλάς της αντιπαροχής. Εκεί δεν γίνεται γκαράζ; Τι έχει;
Θες να αναπλάσεις; Μαζί σου. Βγες και ζήτα φράγκα. Γκρέμισε όσο περισσότερο τσιμέντο μπορείς. Το είπε και ο Τσαρούχης: Ο επόμενος εθνικός ευεργέτης θα είναι αυτός που γκρεμίζει. Εσύ γιατί μου κυκλοφορείς παρέα με την τσιμινιέρα;
Φώναξε να γίνουν χώροι στάθμευσης περιμετρικά και στο Κέντρο να μην σουλατσάρει κανένας κερατάς με το αυτοκίνητο. Παντού έτσι δεν γίνεται; Και φτιάξε και κανά ποδηλατόδρομο για τον φίλο μου τον matrix.
Προφανέστατα έχεις να κάνεις με αγρίμια. Έτσι καταντήσαμε όλοι. Παλιοχαρακτήρες, μίζεροι, γκρίζοι και ωχαδερφιστές. Ποιο πεζοδρόμιο, χρυσέ μου, ποια διάβαση και ποιος κάδος ανακύκλωσης. Τα έχουμε κάνει όλα σαν τα μούτρα μας.
Πάρε, λοιπόν, έναν κουβά παγωμένο νερό και ξύπνα μας. Αλλά ρίξε λίγο και στο δικό σου το πρόσωπο. Γίνε εσύ η διαφορά και όλο και κάποιος θα τσιμπήσει.
Και τέλος, θυμήσου δύο πράγματα:
1. Η πλειοψηφία κυβερνά. Ασε τον Τσίπρα (σιγά τα μούτρα δηλαδή). Δεν τα βάζει αυτός μαζί σου. Η κοινή λογική τα βάζει μαζί σου. Αμα θα μου κόψεις το ένα και μοναδικό δέντρο που μου έμεινε, θα περιμένω τον κάθε Τσίπρα και τους 131 να μου πούνε να φωνάξω; Το κάνω μια χαρά και μόνος μου. Τι με πέρασες; Πειθαρχημένη διαδήλωση της Αλέκας;
2. Πετάξου μια στιγμή έξω από το γραφείο και ρώτα τυχαία στο δρόμο να σου πουν το όνομα ενός δημάρχου του Παρισιού, του Λονδίνου ή της Ν.Υόρκης και το όνομα του αντίστοιχου υπουργού Υγείας ή Εξωτερικών…
Είδες το αποτέλεσμα; Δεν είναι εντυπωσιακό; Το φανταζόσουν ότι θα πάνε τόσο άπατοι οι υπουργοί; Σαν τους δικούς μας ένα πράγμα...

Να με συμπαθάς, δεν θα στα έλεγα νυχτιάτικα, αλλά γυρίζοντας σπίτι έπεσα σε λακούβα. Ξέρεις, λατρεμένα πεζοδρόμια του Παγκρατίου. Και θυμήθηκα το σοφό λαό με τα ρητά του.