Με τον Federico στον Λυκαβηττό

Χτες την έβγαλα στο στατικότατο θέατρο Λυκαβηττού. Πήγα για να ακούσω το πιο καλό παιδί της Αργεντινής (και των thievery corporation), τον έναν και μοναδικό και εξαιρετικά αδύνατο Federico Aubele. Ο Fede είναι η μεγάλη μου αγάπη. Με την κιθαρούλα του, τη νοσταλγία του και την κοπελίτσα του σε ταξιδεύει σε μια Αργεντινή που ο ίδιος σίγουρα δεν γνώρισε (τόσο νέος που είναι), αλλά μάλλον άκουσε και διάβασε πολύ καλά. Μου θυμίζει τον εαυτό μου, εν ολίγοις. Με εξαίρεση το 'τόσο νέος'. Το λέω για να μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας.
Δείτε το κλιπάκι του Postales (καρτ ποστάλ). Έχει εικόνες ενός παλιού Buenos Aires, που σίγουρα θυμίζει κάτι από μια Αθήνα του 1970 ή του 1980:


Τα άλμπουμ: Gran Hotel Buenos Aires, Panamericana και La esquina corazόn (με διασκευές). Επίσης η κυρία Aubele (δηλαδή η Natalia Clavier) έβγαλε μόλις το άλμπουμ Néctar .

Μετά το Federico, η σκηνή γέμισε με τη hip hop μουσική των Κουβανών Orishas. Οι τύποι είναι κυριολεκτικά μάγοι. Ακόμα και εγώ που δεν ενθουσιάζομαι με την hip hop, ούτε με την κουβανέζικη μουσική γενικά (μην με μισήσετε όλοι μαζί), δεν μπορώ να πω ότι έμεινα αδιάφορος. Παράλληλα, βέβαια, κανιβάλιζα και την κοπελιά μπροστά μου, η οποία λικνιζόταν με στυλ λάτιν και ολίγη από «ανέβα στο τραπέζι μας κούκλα μου γλυκιά».

Απλά, δεν κατάλαβα πώς ακριβώς πάντρεψαν αυτούς τους δύο καλλιτέχνες σε μια συναυλία. Ουσιαστικά ήταν δύο ξεχωριστές από κάθε άποψη.
(ουφ, πάλι γκρινιάζω...)