Αντε και του χρόνου

Διάβασα κάπου την αίτηση που κατέθεσε ο μίστερ Ιωαννίδης της δικτατορίας για την αποφυλάκισή του. Ο συγκεκριμένος –για εμάς τους νεώτερους- ήταν ο «σκληρός» της Χούντας και γνώρισε τρελλά μεγαλεία με το Πολυτεχνείο και το πραξικόπημα στην Κύπρο.
Δεν είχε κάνει ποτέ αίτηση αποφυλάκισης, όπως το υπόλοιπο παρεάκι, επειδή ακριβώς δεν ήθελε κανένα πάρε-δώσε με τη Δημοκρατία. Φυσικά, όταν τα χρόνια σε βαραίνουν και σε χτυπήσει και λίγο η άνοια, αλλάζεις γνώμη. Ακόμα και η σιχαμένη Δημοκρατία σου μοιάζει με την Αντζελίνα Τζολί και πέφτεις στα πόδια της.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι τα όσα αναφέρει στην αίτησή του: Το κελί σκοτεινό, το προαύλιο γεμάτο άθλια υποκείμενα (που αν ήταν στο χέρι του θα τα εκτελούσε), ο εξαερισμός κακός, ο αστακός ψόφιος, το χαβιάρι μαύρο και η Moet-Chandon παλιά.
«Όλα αυτά δεν συνάδουν με τον πολιτισμό μας» αποφαίνεται. Προφανώς αυτά όλα τα έγραψε ο δικηγόρος του, γιατί ο ίδιος ο Ιωαννίδης σιγά μην ξέρει τι εστί πολιτισμός.

Υπάρχει ένα πράγμα στη Δημοκρατία που με ενοχλεί: ότι ακόμα και αυτοί που δεν την θέλουν, την επικαλούνται. Θεωρώ π.χ. πολύ πιο τίμιο τον αναρχικό που τα καίει όλα γιατί αυτό ειλικρινά πιστεύει, από τον κάθε καραγκιόζη που σιχαίνεται τη Δημοκρατία, αλλά όχι τα καλά που του προσφέρει. Και οι καραγκιόζηδες κυκλοφορούν ανάμεσά μας: στη Βουλή, στις ενορίες, σε ΟΛΑ τα κόμματα, στα καφενεία, στα blogs…
Η Δημοκρατία, λέει, δεν εκδικείται. Ασφαλώς και δεν εκδικείται, για αυτό και οι χουντικοί δεν εκτελέστηκαν, όπως κάποιοι άλλοι το 1922, αλλά μπήκαν στη φυλακή. Για την ακρίβεια, σε κελιά πολυτελείας, ώστε να έχουν σήμερα το θράσος να διαμαρτύρονται για τον κακό εξαερισμό και τα σάπια πλακάκια. Τόσο πολύ δεν εκδικείται η Δημοκρατία που δεν θέλησε ποτέ να τους δώσει να καταλάβουν ότι μπήκαν φυλακή. Και να'ταν μόνο αυτοί...
Να με συμπαθάτε, λοιπόν, αλλά κακώς έγιναν δεκτές οι αιτήσεις τους.
Είναι προσβολή και πρόκληση. Δεν με αφορά το τι λένε, αφού έτσι κι αλλιώς βλέπουν αλλιώς τον κόσμο. Μπορώ εγώ να θυμώσω με ένα γεροντάκι που πιστεύει ότι με έσωσε από τον κομμουνισμό; Εδώ δεν θυμώνω με τις αρλούμπες των πολιτικών.
Με αφορά όμως ότι προκαλούν τον ανώνυμο που βασανίστηκε από τη Χούντα. Τον προκαλούν εξίσου χυδαία με εκείνον τον αλήστου μνήμης παπά, ο οποίος μας πέταξε στα μούτρα εκείνο το καταπληκτικό «δεν ήξερα τι γίνεται στο Πολυτεχνείο, γιατί μελετούσα». Τον προκαλούν εξίσου χυδαία με εκείνους που δεν έκαναν απολύτως τίποτα στη διάρκεια της Δικτατορίας και μετά έσπευσαν να πάρουν τον τίτλο του «αντιστασιακού», απαιτώντας από όλους να τους σέβονται.
Η Δημοκρατία, λοιπόν, έπρεπε να πάρει το χαρτί της αίτησης αποφυλάκισης και να το βάλει στο μηχάνημα που το κόβει σε μικρές λωρίδες. Για να μην γράψω τίποτα πιο χυδαίο.

Βέβαια, αν σας πω πώς η Δημοκρατία δεν εκδικήθηκε τους Αργεντινούς χουντικούς, κυριολεκτικά θα φρίξετε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Εν τω μεταξύ, τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι σήμερα είναι η επέτειος αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Whatever.