Η σωστή σειρά

Κάπου διάβασα ότι για να απολαύσεις τη χαρά της νίκης πρέπει πρώτα να έχεις νιώσει την πικρία της ήττας.
Στην περίπτωση του Euro, τα πράγματα ήλθαν ανάποδα για την Ελλάδα. Με το ποδόσφαιρο που έχουμε σε επίπεδο συλλόγων, ποτέ δεν πηγαίναμε για μεγάλα πράγματα σε επίπεδο Εθνικής. Ίσως για αυτό ποτέ δεν πήραμε στα σοβαρά τις ήττες. Μέχρι που ήρθε η Πορτογαλία, όπου το σηκώσαμε. Με όπλο την καλώς εννοούμενη μαγκιά, που σημαίνει ότι είμαι σοβαρός, λίγο τυχερός και πονηρός, αλλά δεν υποτιμώ τους άλλους στη λογική του «έλα μωρέ οι μαλάκες. Που όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί έτρωγαν καρύδια».
Το σηκώσαμε και φυσικά τρελλαθήκαμε. Και ακόμα πιο φυσικά γίναμε υπερβολικοί σε όλα. Ακόμα και στην υποδοχή που τους επιφυλάξαμε, στα λογίδρια που έβγαλαν ορισμένοι και σε όλη την υπόλοιπη χυδαία μπίζνα που στήθηκε γύρω από τους «ήρωες της Πορτογαλίας».
Φέτος λοιπόν χάσαμε και στεναχωρηθήκαμε. Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ όπως το έγραφα και σε προηγούμενο post, την πίκρα την έχω δουλέψει (ας είναι καλά τα αργεντινόπαιδα που αποκλείστηκαν από το Mundial του 2002) οπότε, I will survive.
Ένα παιχνίδι είναι. Που δεν κρίνει την πορεία του έθνους, το ύψος της γαλανόλευκης, το θαύμα της Ακροπόλεως, την ασπρίλα του Λευκού Πύργου, το ελληνικό γονίδιο, το μεγαλείο της ορθοδοξίας και άλλα τέτοια γραφικά.
Αποκλείεται να έχουμε εμείς όλοι στεναχωρηθεί πιο πολύ από τους ίδιους. Ή από τους Αγγλους που δεν πήγαν καν. Ή από τους παγκόσμιους πρωταθλητές Ιταλούς που τα έκαναν σαν τα μούτρα του Μπερλουσκόνι. Ή από τους παγκόσμιους πρωταθλητές και φιναλίστ Γάλλους που επίσης τα έκαναν σαν τα μούτρα του Σαρκοζί πριν γνωρίσει την Κάρλα.
Επομένως, εμένα το μόνο που μου μένει είναι να πω ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους μάγκες. Δώσατε το παρών, πάθατε, στεναχωρηθήκατε, στεναχωρηθήκαμε, θα μάθετε, θα αλλάξουν πράγματα και πάμε για άλλα. Επόμενη στάση, Mundial.

Τώρα νομίζω το βάλαμε στη σωστή σειρά: Νιώσαμε την πικρία της ήττας και μπορούμε να απολαύσουμε τη χαρά της νίκης.
Και της προηγούμενης και αυτής που θα έλθει.